W przypadku próby samobójczej więźnia służba więzienna ma dwie instrukcje. Jedna nakazuje ukarać taką osobę a potem ewentualnie kary nie wymierzać, a druga takiego obowiązku nie przewiduje. Rzecznik praw obywatelskich wskazuje na sprzeczność pomiędzy tymi regulacjami.

Wątpliwości Rzecznika budzi pozostawienie, mimo wprowadzenia instrukcji Dyrektora Generalnego Służby Więziennej w sprawie zapobiegania samobójstwom osób pozbawionych wolności, zapisów wcześniejszego zarządzenia Dyrektora Generalnego Służby Więziennej w sprawie szczegółowych zasad prowadzenia i organizacji pracy penitencjarnej oraz zakresów czynności funkcjonariuszy i pracowników działów penitencjarnych i terapeutycznych. Obie regulacje określają procedurę postępowania wobec osadzonych dokonujących próby samobójczej, jednak w odmienny sposób.

Zastępca RPO Ryszard Czerniawski w swoim wystąpieniu do szefa więziennictwa zwraca uwagę, że zgodnie z zarządzeniem, należy najpierw sporządzić wniosek o ukaranie osoby dokonującej aktu samoagresji karą dyscyplinarną, a dopiero potem rozważyć, czy możliwe jest odstąpienie od wymierzenia kary, w przypadku gdy podłożem samoagresji był stan emocjonalny. W instrukcji natomiast taki obowiązek nie został wskazany.

Tymczasem, jak zauważa RPO, z postanowień Kodeksu karnego wykonawczego wynika, że odpowiedzialność dyscyplinarna i finansowa (związana z kosztami leczenia) może dotyczyć tylko tych osób, które w celu wymuszenia określonej decyzji lub postępowania organu wykonawczego lub uchylenia się od obowiązku powodują u siebie uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia. Rzecznik prosi więc o rozważenie celowości wprowadzenia zasad ujednolicających praktykę postępowania z osadzonymi podejmującymi próby samobójcze lub dokonującymi samouszkodzeń, w sposób gwarantujący wykluczenie z grona karanych za to zawinienie tych osadzonych, którzy nie popełnili go instrumentalnie.

Lex.pl