Zakwestionowane przepisy służą realizacji interesu publicznego dającego się zidentyfikować na tle art. 31 ust. 3 konstytucji i są dla jego ochrony niezbędne – stwierdził Trybunał Konstytucyjny. 12 lipca 2016 r. Trybunał Konstytucyjny publicznie ogłosił wyrok wydany na posiedzeniu niejawnym dotyczący wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich w sprawie zasad rozpoznawania wniosków, skarg i próśb osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych.

W wyroku z 12 lipca 2016 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że:

1) art. 6 § 2 zdanie drugie i § 3 pkt 2 i 3 ustawy z 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy są zgodne z art. 63 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 32 konstytucji;

2) § 10 pkt 2 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 13 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobów załatwiania wniosków, skarg i próśb osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych jest zgodny z art. 63 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 32 konstytucji.

Zdanie odrębne do wyroku zgłosiła sędzia TK Julia Przyłębska.

1. Zaskarżone przez Rzecznika Praw Obywatelskich unormowania ustawowe dotyczą prawa wszystkich osób skazanych do składania wniosków, skarg i próśb skierowanych do organów wykonujących orzeczenie. Zgodnie z tymi przepisami, skazany ma obowiązek uzasadnienia swoich żądań w stopniu umożliwiającym ich rozpoznanie, a w szczególności dołączenia odpowiednich dokumentów (art. 6 § 2 zdanie drugie kodeksu karnego wykonawczego). W sytuacji zaś gdy wniosek, skarga lub prośba nie zawierają uzasadnienia zawartych w nich żądań w stopniu umożliwiającym ich rozpoznanie, jak również zawierają wyrazy lub zwroty powszechnie uznawane za wulgarne lub obelżywe albo gwarę przestępców, to właściwy organ „może pozostawić wniosek, skargę lub prośbę bez rozpoznania” (art. 6 § 3 pkt 2 i 3 kodeksu karnego wykonawczego). Z kolei kwestionowane przez RPO rozporządzenie odnosi te wymogi formalne do osób skazanych osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych.