Tymczasem minister sprawiedliwości-prokurator generalny nie ma takich ograniczeń. Nie musi być bezstronny. Jako polityk jest wręcz zobowiązany realizować interesy swojego ugrupowania politycznego, a jako członek rządu - do wdrażania polityki ustalonej przez Radę Ministrów.

Do tego nie musi mieć kwalifikacji, których wymaga się od zwykłego prokuratora. Wystarczy, że ukończy wyższe studia prawnicze i już może wydawać polecenia dotyczące czynności procesowych.
Prokurator obowiązany jest wykonywać polecenia polityka, zaś polityk może wykonywać czynności procesowe za podległego mu prokuratora. Doświadczenie zawodowe, kwalifikacje muszą ustąpić przed wolą narzucaną przez czynnik polityczny stojący na czele prokuratury.

Tak oto polityk może podejmować np. decyzje w sprawie zatrzymania, ujawnienia danych i wizerunku podejrzanego czy przeszukania, a więc decyzje procesowe bezpośrednio ingerujące w takie chronione konstytucyjnie dobra jak

• wolność osobista (art. 41 ust. 1 Konstytucji RP),
• prawo do prywatności (art. 47 Konstytucji RP) czy też
• nienaruszalność mieszkania (art. 50 Konstytucji RP).