Zdaniem Sądu stwierdzenie, że niemiecki, angielski i francuski są językami najpowszechniej wykorzystywanymi, biorąc w szczególności pod uwagę długoletnią praktykę dotyczącą komunikacji wewnętrznej w instytucjach Unii, jest sformułowaniem niekonkretnym i niepopartym żadnymi szczegółowymi przesłankami. Nie można zakładać, że nowo zatrudniony urzędnik, nieznający żadnego z języków wehikularnych lub języków obrad danej instytucji nie byłby w stanie niezwłocznie wykonywać w omawianej instytucji pożytecznej pracy.

Sąd wskazał, że przedstawione przez Komisję statystyki nie mogą służyć na poparcie jej twierdzeń na temat języków używanych w ramach instytucji europejskich. Jeśli chodzi o statystyki dotyczące języków nauczanych jako języki obce w państwach członkowskich Unii, które również przedstawiła Komisja, Sąd stwierdził, że nie wykluczają one istnienia dyskryminacji. Sąd doszedł do wniosku, że Komisja nie wykazała, iż rozpatrywane ograniczenie leży w interesie służby. W jego opinii wymaganie od kandydatów wybrania niemieckiego, angielskiego lub francuskiego jako drugiego języka nie jest ani obiektywnie uzasadnione, ani proporcjonalne do zamierzonego przez Komisję celu, który polega na zatrudnieniu urzędników i pracowników, którzy będą niezwłocznie gotowi do pracy.

Odwołanie od orzeczenia Sądu, ograniczone do kwestii prawnych, może zostać wniesione do Trybunału w terminie dwóch miesięcy od dnia zawiadomienia o tym orzeczeniu.

Celem skargi o stwierdzenie nieważności jest doprowadzenie do uznania za nieważne aktów instytucji Unii, które są sprzeczne z prawem Unii. Państwa członkowskie, instytucje wspólnotowe oraz jednostki mogą, pod pewnymi warunkami, wnieść skargę o stwierdzenie nieważności do Trybunału Sprawiedliwości lub Sądu. Jeżeli skarga jest zasadna, stwierdza się nieważność aktu. Instytucja, której to dotyczy, powinna zaradzić ewentualnej próżni prawnej spowodowanej nieważnością tego aktu.