2.2.  Bezzasadność zarzutu sprzeczności działania Rady WPiA UJ z ustawą Prawo o szkolnictwie wyższym

W kontekście zarzutów naruszenia statutu UJ Skarżący p odnosi naruszenie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, to jest art. 4 tej ustawy. Skarga jest również bezzasadna w tym zakresie. Powołany przez Skarżącego art. 4 ust. 3 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym dotyczy statusu uczelni wyższej, stanowiącej część narodowego systemu edukacji i nauki przez pełnienie misji odkrywania i przekazywania prawdy poprzez prowadzenie badań i kształcenie studentów. Jest to deklaracja ustawowa, która określa znaczenie uczelni wyższych w ramach struktury państwa i społeczeństwa, a nie norma, która formułuje określony zakaz, który może zostać naruszony lub nakaz, którego należy przestrzegać. Konieczne jest zwrócenie uwagi, że w tym samym artykule, w ust. 1 została wyrażona podstawowa zasada funkcjonowania uczelni wyższych, to jest zasada autonomii, przez pryzmat której należy wykładać nie tylko dalsze postanowienia art. 4 ustawy, ale całą ustawę Prawo o szkolnictwie wyższym. Wspomniane postanowienie ustawy jest również nieadekwatne do treści zarzutów podniesionych w tym kontekście przez Skarżącego, a wnioski - jak się wydaje - wyprowadzone przez Skarżącego na podstawie próby zastosowania metody wykładni a contrario mają charakter wniosków ad absurdum. Nie jest bowiem zasadne wnioskowanie w odniesieniu do skutków normy, niemającej nic wspólnego ze stanem faktycznym, którego ma dotyczyć. Skarżący bowiem ze statusu uczelni, jako integralnej części narodowego systemu nauki i oświaty na podstawie misji odkrywania i przekazywania prawdy wywodzi, że uczelnia lub jej jednostki organizacyjne nie mają prawa do wyrażania opinii lub apelu dotyczących podstawowych zasad funkcjonowania demokratycznego państwa prawa (podobnie jak ad absurdum byłby wniosek a contrario, zgodnie z którym nie można przechodzić na czerwonym świetle wyprowadzony z normy, na podstawie której zielone światło dla kierowców oznacza dopuszczalność ruchu pojazdów). Wnioskowanie a contrario może bowiem dotyczyć obowiązku/uprawnienia pozostającego w związku z treścią (hipotezą, dyspozycją) i funkcją danej normy. Podjęta przez Radę WPiA UJ uchwała nr 303/XI/2015 z dnia 30 listopada 2015 r. nie wyraża stanowiska w kwestiach politycznych, ale odnosi się do zagrożeń dla demokratycznego państwa prawa ze względu na podważenie statusu Trybunału Konstytucyjnego oraz odwołuje się do Konstytucji RP i ustanowionych w niej podstawowych zasad porządku prawnego w Polsce, w szczególności zasady trójpodziału władzy i konstytucyjnej roli Prezydenta RP, jako strażnika Konstytucji RP. W tym kontekście zastosowanie znajduje inny przepis ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, tj. ten, który określa podstawowe zadania uczelni. Zostały one ustanowione w art. 13 ust. 1 ustawy, a zgodnie z punktem 1. tego artykułu, należy do nich również wychowanie studentów w poszanowaniu odpowiedzialności za państwo polskie, za umacnianie zasad demokracji i poszanowanie praw człowieka. Z powołanego uregulowania ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym wynika, że jednym z podstawowych zadań uczelni jest poszanowanie zasady demokratycznego państwa prawa, praw człowieka oraz odpowiedzialność za państwo polskie i jego konstytucyjny porządek. Skoro w tym duchu mają być kształceni studenci, to uczelnia lub jej jednostka organizacyjna, w szczególności Wydział (Prawa i Administracji) nie powinna pozostawać obojętna w sytuacji działań politycznych, stwarzających zagrożenie dla tychże fundamentalnych zasad państwa polskiego. Uchwała Rady WPiA UJ wyraża troskę o państwo polskie w duchu odpowiedzialności za nie, zwracając się z opinią i apelem do absolwenta tego Wydziału, który pełni funkcję Prezydenta RP, o podjęcie działań w celu poszanowania wartości konstytucyjnych oraz uczelnianych uregulowanych w ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym.