Sąd Najwyższy w wyroku z 23 lipca uchylił dotychczasowe wyroki i całkowicie przychylił się do argumentów skarżącej.

W opinii SN sądy obu instancji popełniły błąd, nie dostrzegając różnic między dwoma postępowaniami: nieprocesowym o wpis w księdze wieczystej i procesowym o usunięcie niezgodności pomiędzy ujawnionym stanem księgi a rzeczywistym stanem prawnym. Art.10 ustawy o księgach wieczystych służy do wzruszania domniemania prawnego, że księga zawiera rzeczywisty stan prawny. Postępowanie procesowe służy usunięciu niezgodności. Celem powództwa na podstawie art. 10 o księgach wieczystych jest wzruszenie domniemania z art. 3, który mówi, że domniemywa się, że "prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym" w oparciu w wszelkie dowody - podkreślił sędzia Zbigniew Kwaśniewski.
I dodał, że domniemanie może być wzruszone i w jego toku podważona prawdziwość dokumentów, będącego podstawą decyzji administracyjnej. Sąd ma prawo oceniać wiarygodność dokumentów. Stanowisko sądu II instancji, że w tym postępowaniu niedozwolone jest przedstawienie dowodów ze świadków i dokumentów jest niesłuszne - dodał sędzia sprawozdawca. 
Sygnatura akt V CSK 514/13, wyrok SN z 23 lipca 2014 r.
Lex.pl