5. Do ustawowych podstaw orzekania nawiązał także Trybunał, odnosząc się do skutków wyroku K 47/15. Trybunał w uzasadnieniu tego wyroku przypomniał, że przystępując do rozpoznawania sprawy, wyłączył stosowanie kilku wskazanych konkretnie przepisów ustawy o TK po nowelizacji, które uniemożliwiały niezwłoczne wydanie orzeczenia. Pomijając w procesie stosowania prawa wskazane przepisy, Trybunał nie przesądzał wszakże na początku postępowania kwestii ich mocy obowiązującej czy zgodności z Konstytucją (zob. cz. III, pkt 10.2 uzasadnienia). Jednocześnie Trybunał wyraźnie podkreślił, że „zastosowanie przez Trybunał art. 195 ust. 1 in fine Konstytucji i pominięcie na jego podstawie tych obowiązujących przepisów ustawy o TK, które są jednocześnie przedmiotem zaskarżenia w sprawie zawisłej przed Trybunałem, samo w sobie nie wzrusza domniemania konstytucyjności kwestionowanych regulacji” (cz. III, pkt 1.6 uzasadnienia).

6. Dopiero rozpoznanie sprawy „wykazało, że wszystkie wymienione przepisy są niezgodne z Konstytucją, niezależnie od niekonstytucyjności całej ustawy nowelizującej. Oznacza to, że ich pominięcie podczas ustalania właściwych podstaw orzekania w niniejszej sprawie nie wpłynęło na prawidłowość wydanego wyroku.”(cz. III, pkt 10.2 uzasadnienia).

7. Ponadto, należy zauważyć, że art. 197 Konstytucji stanowił jeden ze wzorców kontroli w sprawie K 47/15. Trybunał orzekł, że art. 1 pkt 15 ustawy nowelizującej przewidujący usunięcie z ustawy z 25 czerwca 2015 r. o Trybunale Konstytucyjnym rozdziału dotyczącego postępowania w sprawie stwierdzenia przejściowej przeszkody w sprawowaniu urzędu przez Prezydenta, jest niezgodny z art. 197 Konstytucji.

8. Należy dodatkowo zauważyć, że konieczność pominięcia niektórych przepisów ustawy nowelizującej, które weszły w życie w dniu jej ogłoszenia, czyli bez jakiegokolwiek okresu spoczywania ustawy, dostrzegła również Komisja Wenecka w Opinii z 11 maja 2016 r. dotyczącej nowelizacji ustawy z 25 czerwca 2015 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Komisja Wenecka wskazała, że: „Zwykła ustawa grożąca paraliżem kontroli konstytucyjnej musi sama zostać oceniona pod kątem zgodności z Konstytucją, zanim będzie mogła zostać zastosowana przez Trybunał. Inaczej zwykła ustawa, stanowiąca, iż «nie jest objęta konstytucyjną kontrolą - niniejsza ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia», mogłaby oznaczać kres kontroli konstytucyjności. ” (zob. punkt 41 Opinii).