Art. 21 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1371/2007 nakłada na przedsiębiorstwa kolejowe i zarządców stacji obowiązek zapewnienia dostępności stacji, peronów, taboru kolejowego i innych pomieszczeń dla osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej, zgodnie z właściwymi normami unijnymi (technicznymi specyfikacjami interoperacyjności). Trybunał nie mógł podzielić zarzutu, że dozwolone przez prawo unijne, bezterminowe zwolnienie ze stosowania tego przepisu do lokalnych (tj. miejskich, podmiejskich i regionalnych) kolejowych przewozów osób narusza art. 69 konstytucji. Podnosząc ten zarzut Rzecznik Praw Obywatelskich w istocie domaga się, aby ustawodawca w określonej perspektywie czasowej nałożył na konkretne podmioty obowiązek zapewnienia osobom niepełnosprawnym dostępu do lokalnych przewozów osób zgodnie ze szczegółowo określonymi i bardzo wymagającymi unijnymi normami technicznymi. Tym samym żądanie Rzecznika Praw Obywatelskich wykracza poza gwarancje przewidziane w art. 69 konstytucji, który pozostawia ustawodawcy znaczną swobodę wyboru środków udzielania osobom niepełnosprawnym pomocy w komunikacji społecznej.

Trybunał nie mógł również podzielić zarzutu wnioskodawcy, że przyjmując zaskarżony przepis ustawodawca odstąpił od zobowiązania przedsiębiorstw kolejowych i zarządców stacji do zapewnienia osobom niepełnosprawnym dostępu do lokalnej infrastruktury kolejowej. Należy podkreślić, że w latach następujących po uchwaleniu art. 3a ustawy o transporcie kolejowym władze publiczne, wypełniając dyrektywy płynące z art. 69 konstytucji, wydały liczne akty normatywne, które zmierzają do usuwania barier w dostępie osób niepełnosprawnych do pasażerskich usług kolejowych.

Wśród tych aktów normatywnych na szczególną uwagę zasługuje prawo budowlane oraz wydane na jego podstawie rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarski Morskiej z 10 września 1998 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budowle kolejowe i ich usytuowanie. Po nowelizacji z 5 czerwca 2014 r. rozporządzenie to wprost przewiduje, że obiekty do obsługi osób projektuje się, buduje lub przebudowuje przy zachowaniu właściwych unijnych norm technicznych. Nakazuje ono również dostosowanie już istniejącej infrastruktury do tych wymagań technicznych w terminie nie dłuższym niż 25 lat. Regulacje zmierzające do dostosowania infrastruktury kolejowej do potrzeb osób niepełnosprawnych przewidują także m.in. ustawy o transporcie kolejowym, o publicznym transporcie zbiorowym, o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, prawo przewozowe oraz szereg aktów wykonawczych.