Dla oceny zaskarżonej regulacji nie bez znaczenia było również to, że art. 3a ustawy o transporcie kolejowym zwalnia ze stosowania tylko niektórych przepisów rozporządzenia (WE) nr 1371/2007 do lokalnych kolejowych przewozów osób. Bezpośrednio stosowane są pozostałe przepisy unijne, które nakładają na przedsiębiorstwa kolejowe i zarządców stacji daleko idące obowiązki wobec osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej. Obowiązki te obejmują m.in. określenie niedyskryminujących zasad korzystania z przewozów, dokonywanie rezerwacji i wystawianie biletów bez dodatkowych opłat, informowanie o dostępności przewozów kolejowych oraz o udogodnieniach w pociągu, zapewnianie nieodpłatnej pomocy przy wsiadaniu i wysiadaniu z pociągu na stacjach z personelem, a w braku personelu podjęcia wszelkich racjonalnych starań w celu zapewnienia dostępu do podróży pociągiem.

Biorąc pod uwagę przewidziane w art. 2 konstytucji zasady sprawiedliwości społecznej Trybunał ocenił, czy ustawodawca odpowiednio wyważył potrzeby osób niepełnosprawnych oraz możliwości przedsiębiorstw kolejowych i zarządców stacji w zakresie dostosowania lokalnej infrastruktury kolejowej do tych potrzeb.

Zwolnienie ze stosowania art. 21 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1371/2007 do lokalnych kolejowych przewozów osób zostało ustanowione z dwóch zasadniczych powodów: z uwagi na istotnie odbiegający od wysokich unijnych standardów stan techniczny znacznej części lokalnej infrastruktury i taboru kolejowego oraz ze względu na ograniczone możliwości finansowe przedsiębiorstw kolejowych oraz zarządców stacji. Nie można jednak tracić z pola widzenia, że ustanawiając zaskarżone zwolnienie ustawodawca działał zgodnie z prawem unijnym, które uwzględnia możliwość wystąpienia takich trudności. Takie bezterminowe zwolnienie przewidziane zostało również we Francji, Wielkiej Brytanii, Hiszpanii, Słowacji i Rumunii.