Prawo do ekwiwalentu, jako publiczne prawo majątkowe, należy do kategorii innych praw  majątkowych. Podlega zatem równej dla wszystkich ochronie prawnej przewidzianej w art. 64 ust. 2 konstytucji. Trybunał ustalił, że podmioty, których dotyczy rozpatrzona sprawa, mają wspólną cechę istotną, jaką jest nabycie na podstawie czynności cywilnoprawnej własności gruntu zalesionego w trybie ustawy z 8 czerwca 2001 r. TK zbadał, czy zróżnicowanie ich sytuacji, a tym samym ochrony prawa majątkowego w postaci ekwiwalentu, jest racjonalne, proporcjonalne i znajduje uzasadnienie w innych zasadach i wartościach konstytucyjnych. Celem ustawy z 8 czerwca 2001 r. była bowiem restrukturyzacja rolnictwa i zwiększenie powierzchni lasów. Ekwiwalent był rekompensatą za likwidację gospodarstwa rolnego oraz wynagrodzeniem za prowadzenie uprawy leśnej. Wprowadzenie przepisu przewidującego przejście prawa do ekwiwalentu przy sprzedaży miało zachęcać nabywców zalesionych gruntów do kontynuacji uprawy. Ustawodawca nie uwzględnił jednak, że obrót tymi gruntami może odbywać się na podstawie innych jeszcze czynności prawnych. Jednocześnie nie uzasadnił, dlaczego tylko sprzedaż wywołuje skutek w postaci przejścia prawa do ekwiwalentu.

Trybunał ocenił, że przyjęte rozwiązanie jest nieracjonalne i nie służy realizacji celu ustawy z 8 czerwca 2001 r., a wręcz cel ten niweczy, gdyż może przyczyniać się do likwidacji upraw leśnych, jeśli nabywca uzna, że bez wsparcia finansowego w postaci ekwiwalentu nie stać go na dalsze jej prowadzenie i wypełnianie ciążących na każdym właścicielu lasu obowiązków z ustawy z 28 września 1991 r. o lasach. Brak racjonalności przyjętego rozwiązania powoduje, że zróżnicowanie ochrony praw majątkowych podmiotów nabywających grunt zalesiony na podstawie ustawy z 8 czerwca 2001 r. nie spełnia także wymogu proporcjonalności i nie znajduje uzasadnienia w innych wartościach konstytucyjnych.