Trybunał Konstytucyjny wskazał, że nadawanie art. 87 § 1 p.p.s.a (i pozostającym z nim w związku pozostałym przepisom wskazanym w skargach konstytucyjnych) takiej treści, jaką nadały mu sądy orzekające w sprawach skarżących, powoduje nadmierne i nieuzasadnione skrócenie terminu do sporządzenia i wniesienia skargi kasacyjnej przez ograniczenie go do siedmiu dni. Utrudnia to, czy wręcz uniemożliwia, realizację prawa strony reprezentowanej przez pełnomocnika z urzędu do kontroli przez sąd drugiej instancji zapadłego w jej sprawie orzeczenia sądu pierwszej instancji. Jest to nieakceptowalne na gruncie takich konstytucyjnych wartości jak rzetelna procedura oraz sprawiedliwość proceduralna. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że wad takich jest pozbawiony inny rezultat interpretacyjny tych samych przepisów p.p.s.a, taki mianowicie, że przyczyna uchybienia terminu do wniesienia skargi kasacyjnej ustaje z dniem, w którym powiadomiony o ustanowieniu pełnomocnik ma realną możliwość sporządzenia i wniesienia skargi kasacyjnej, i od tej chwili - zgodnie z art. 87 § 1 p.p.s.a - pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu powinno być wniesione do sądu w ciągu siedmiu dni. Czas na złożenie skargi kasacyjnej nie może być jednak dłuższy niż 30 dni liczone od dnia powiadomienia pełnomocnika o jego ustanowieniu. Norma prawna o takiej treści nie narusza prawa strony reprezentowanej przez pełnomocnika z urzędu do rzetelnej procedury i do zaskarżenia orzeczeń wydanych w pierwszej instancji, a przeciwnie podmiotowi zmuszonemu do korzystania z prawa pomocy gwarantuje efektywnie czynienie użytku z prawa do wniesienia skargi kasacyjnej. Trybunał Konstytucyjny rozstrzygnął zatem, że zakwestionowane w skargach konstytucyjnych przepisy p.p.s.a. nie naruszają wymagań określonych w art. 45 ust. 1 i art. 78 konstytucji, jeżeli będą rozumiane w sposób wskazany w sentencji wyroku.