W praktyce, dialog czy też współdziałanie władz - w odniesieniu do Trybunału Konstytucyjnego - polega na:
1) zapewnieniu przez ustawodawcę Trybunałowi optymalnych warunków organizacyjnych, a także efektywnych instrumentów proceduralnych, umożliwiających realizację funkcji strażnika ładu konstytucyjnego,
2) prewencyjnej kontroli ustaw przez Trybunał na wniosek Prezydenta RP,
3) występowaniu z wnioskami o kontrolę konstytucyjności przez pozostałe organy wymienione w art. 191 ust. 1 pkt 1 i 2 Konstytucji RP i udziale ich przedstawicieli w rozprawach,
4) przedstawianiu stanowisk przez Sejm RP, Prokuratora Generalnego oraz Radę Ministrów w sprawach zawisłych przed Trybunałem przed i w trakcie rozpraw,
5) analizie przez Trybunał argumentów zawartych w powyższych stanowiskach,
6) odniesieniu się przez Trybunał w uzasadnieniach do argumentów przedstawionych w stanowiskach oraz podczas rozpraw,
7) odraczaniu terminu utraty mocy obowiązującej niekonstytucyjnych przepisów,
8) właściwym reagowaniu przez prawodawcę na wyroki i postanowienia sygnalizacyjne Trybunału,
9) dorocznych publicznych Zgromadzeniach Ogólnych Sędziów TK, z założenia - z udziałem najwyższych władz państwowych, przedstawianiu komisjom parlamentarnym oraz Sejmowi i Senatowi przez Prezesa TK dorocznych informacji o istotnych problemach wynikających z działalności i orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, informowaniu Prezesa TK o projektowanych zmianach Konstytucji RP w zakresie odnoszącym się do Trybunału oraz zmianach ustaw wpływających na jego funkcjonowanie, a także na zapraszaniu - w charakterze obserwatorów - jego przedstawicieli do udziału w pracach legislacyjnych w Parlamencie.### br br ###

[1] Wyrok z 14 października 2015 r., Kp 1/15 i wyrok z 3 grudnia 2015 r., K 34/15.