Naruszenie to jest jednak uzasadnione, w związku z czym przepis dyrektywy nie jest sprzeczny z Kartą praw podstawowych. W przepisie tym bowiem prawodawca Unii Europejskiej wprowadził właściwą równowagę między prawem własności i swobodą prowadzenia działalności gospodarczej posiadaczy praw wyłącznych z jednej strony, a prawem do otrzymywania informacji i pluralizmem w mediach z drugiej strony. Co więcej, w perspektywie powstania europejskiej opinii publicznej i przestrzeni informacji, ograniczenie wynagrodzenia do wysokości kosztów poniesionych bezpośrednio w związku z udostępnieniem jest najlepszym sposobem przeciwdziałania podziałowi dostępu do informacji według państw członkowskich i w zależności od siły ekonomicznej nadawców telewizyjnych.

Rzecznik generalny podkreślił, że wynikające ze spornego przepisu dyrektywy naruszenie prawa własności i swobody prowadzenia działalności gospodarczej posiadaczy praw wyłącznych łagodzą w znacznym stopniu warunki i granice prawa do wykorzystywania krótkich fragmentów. Prawo to dotyczy jedynie wydarzeń cieszących się dużym zainteresowaniem odbiorców. Następnie, udostępnione fragmenty mogą być wykorzystywanie wyłącznie w „ogólnych audycjach informacyjnych” i tylko w celu przygotowania krótkich relacji informacyjnych. Ponadto czas trwania krótkich fragmentów nie powinien przekraczać 90 sekund. Wreszcie ciążący na nadawcach wtórnych obowiązek podania źródła pokazywanych fragmentów zapewnia posiadaczom praw wyłącznych reklamę.

Rzecznik generalny stwierdził również, że stanowiska Verfassungsgerichtshof (austriackiego sądu konstytucyjnego), jak i Bundesverfassungsgericht (niemieckiego sądu konstytucyjnego) nie zmieniają jego oceny. Zdaniem tych sądów prawo do przygotowania krótkich relacji informacyjnych nie powinno być udzielane bezpłatnie i powinno wiązać się z rozsądnym wynagrodzeniem lub odpowiednim świadczeniem wzajemnym. Należy brać tu pod uwagę koszt uzyskania praw wyłącznych. Zdaniem rzecznika generalnego natomiast wyważenie poszczególnych praw podstawowych niekoniecznie prowadzi do takich samych wniosków na szczeblu krajowym, jak na poziomie Unii. W tym przypadku konieczność dokończenia budowy rynku wewnętrznego i powstawanie jednolitej przestrzeni informacyjnej przemawiały za ustanowieniem przez prawodawcę Unii przepisu będącego kompromisem między prawem do bezpłatnego dostępu do krótkich fragmentów a udziałem nadawców wtórnych w kosztach uzyskania wyłącznych praw do transmisji.

[1] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (Dz.U. L 95, s. 1).
[2] Jednakże dyrektywa zezwala państwom członkowskim na podjęcie środków w celu zapewnienia, by wydarzenia o dużym znaczeniu społecznym nie były rozpowszechniane w sposób pozbawiający zasadniczą część odbiorców możliwości ich oglądania w ogólnodostępnej telewizji w przekazie na żywo lub z opóźnieniem.