W tym kontekście Trybunał podkreślił, że osoby korzystające z ochrony uzupełniającej nie mogą, co do zasady, podlegać regulacji bardziej restrykcyjnej niż regulacja mająca zastosowanie do niebędących obywatelami UE osób legalnie przebywających w danym państwie członkowskim w odniesieniu do wyboru miejsca zamieszkania i regulacji mającej zastosowanie do obywateli tego państwa w odniesieniu do pomocy społecznej.

Jednakże w ocenie Trybunału możliwe jest nałożenie wymogu w zakresie miejsca zamieszkania wyłącznie na osoby korzystające z ochrony uzupełniającej, jeśli nie znajdują się one, w świetle celu zamierzonego przez rozpatrywane uregulowanie krajowe, w sytuacji obiektywnie porównywalnej do sytuacji niebędących obywatelami UE osób, które legalnie przebywają w danym państwie członkowskim i obywateli tego państwa.

Następnie Trybunał przyznał, że poruszanie się przez osoby korzystające ze świadczeń społecznych lub ich nierównomierne skupienie w obrębie terytorium państwa członkowskiego może pociągać za sobą nieodpowiedni podział obciążenia finansowego związanego z tymi świadczeniami pomiędzy poszczególne instytucje właściwe w tej dziedzinie. Jednakże taki nierównomierny podział obciążeń nie jest szczególnie związany z tym, że osoby otrzymujące te świadczenia społeczne są ewentualnie objęte ochroną uzupełaniającą. W tych okolicznościach dyrektywa stoi na przeszkodzie nakładaniu wymogu w zakresie miejsca zamieszkania wyłącznie na osoby korzystające ze statusu ochrony uzupełniającej w celu osiągnięcia odpowiedniego podziału obciążeń związanych z odnośnymi świadczeniami.

Trybunał zauważył natomiast, że do sądu niemieckiego należy ustalenie, czy otrzymujące pomoc społeczną osoby korzystające z ochrony uzupełniającej są bardziej narażone na trudności związane z integracją niż inne niebędące obywatelami UE osoby, które legalnie przebywają w Niemczech i otrzymują pomoc społeczną. W razie, gdy te dwie kategorie osób nie znajdują się w sytuacji obiektywnie porównywalnej w świetle celu polegającego na ułatwieniu integracji osób niebędących obywatelami UE w Niemczech, dyrektywa nie stoi na przeszkodzie temu, by osoby korzystające ze statusu ochrony uzupełniającej były objęte wymogiem w zakresie miejsca zamieszkania w celu promowania ich integracji, i to nawet jeśli wymóg ten nie stosuje się do innych niebędących obywatelami UE osób legalnie przebywających w Niemczech.

UWAGA: Odesłanie prejudycjalne pozwala sądom państw członkowskich, w ramach rozpatrywanego przez nie sporu, zwrócić się do Trybunału z pytaniem o wykładnię prawa Unii lub o ocenę ważności aktu Unii. Trybunał nie rozpoznaje sporu krajowego. Do sądu krajowego należy rozstrzygnięcie sprawy zgodnie z orzeczeniem Trybunału. Orzeczenie to wiąże w ten sam sposób inne sądy krajowe, które spotkają się z podobnym problemem.
Trybunał Sprawiedliwości UE