W wielu państwach (np. Włochy, Holandia, Szwajcaria) główne ośrodki gospodarcze nie są siedzibami rządu, co zapewnia przestrzenne zrównoważenie rozwoju. Unia Europejska swoje agencje lokalizuje w wielu państwach członkowskich, często poza stolicami, przez co realizuje ustanowioną przez siebie zasadę spójności terytorialnej.

Nasze państwo podejmowało w historii nieliczne próby zmierzenia się z problemem, co jednak najczęściej wynikało z przypadkowych i jednostkowych ustaleń. Nawet w centralistycznym PRL-u wiele urzędów miało swoje siedziby poza stolicą, np. Ministerstwo Górnictwa i Energetyki znajdowało się w Katowicach. W ostatnich kilku latach poza kontynuacją centralistycznego trendu, mamy także pozytywne przykłady, jak choćby umieszczenie Narodowego Centrum Nauki w Krakowie i Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury w Krakowie i Lublinie. Są to jednak tylko przypadki, kontrastujące z takimi kuriozami jak niegdysiejsze Ministerstwo Gospodarki Morskiej w Warszawie. Kolejne pomysły, jak dość zaawansowane przenosiny Dowództwa Wojsk Lądowych do Wrocławia, są faktycznie torpedowane przez kręgi średniego szczebla urzędniczego.

Administracja centralna okopała się w Warszawie przy akompaniamencie centralnych mediów, trudno dostrzegających świat dalszy niż Raszyn i Janki. Ciężko liczyć na to, że bez działań na szczeblu politycznym możliwa będzie zauważalna zmiana. Co roku uchwalane są kolejne ustawy i tworzone kolejne instytucje, restrukturyzowane i łączone spółki Skarbu Państwa. Niech przy każdej takiej decyzji interes ośrodków pozawarszawskich będzie widoczny! To zadanie dla rządu, jeśli chce poważnie myśleć o zrównoważonej krajowej polityce miejskiej. To zadanie dla lokalnych posłów, którzy dość często walczą o drugorzędne lokalne oddziały, nie zauważając słonia w menażerii, jakim jest tworzenie kolejnych urzędów w Warszawie. To zadanie dla samorządów, które będą bezpośrednimi beneficjentami dekoncentracji.