W okresie marzec-maj 2015 r. Trybunał wydał w sprawach polskich trzy wyroki. W dwóch z nich ETPC stwierdził naruszenie Konwencji (odpowiednio, artykułu 3 oraz artykułu 5 § 4), podczas gdy w trzecim nie podzielił zarzutów sformułowanych przez skarżącego.

Naruszenie zakazu złego traktowania### br br ###

W sprawie M. C. przeciwko Polsce skarżący został skazany na karę pozbawienia wolności m.in. w związku ze stawianymi mu zarzutami molestowania seksualnego małoletniego. W trakcie odbywania kary został podczas jednego z weekendów napadnięty przez dwóch współosadzonych, którzy rzekomo próbowali dokonać na nim gwałtu, znieważali go werbalnie, jak również grozili mu śmiercią. Skarżący bezskutecznie próbował zainteresować całym zdarzeniem personel więzienny. Dopiero w poniedziałkowy poranek udało mu się przekazać informacje o zajściu lekarzowi więziennemu, co skutkowało jego przenosinami do innej celi.

W ramach postępowania wewnętrznego nie stwierdzono zaniedbań ze strony personelu aresztu śledczego, w którym skarżący wówczas przebywał. Ustalono przy tym, że faktycznie doszło do złego traktowania współosadzonego, ale nie było ono drastyczne i miało charakter zasadniczo psychologiczny, zaś obaj napastnicy zostali ukarani karami dyscyplinarnymi. Postępowanie karne zainicjowane przez skarżącego, zarzucającego złe traktowanie przez współwięźniów, zostało umorzone z uwagi na brak danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu zabronionego. Z kolei w sprawie z zawiadomienia skarżącego, w którym zarzucił on niedopełnienie obowiązków przez personel więzienny, odmówiono wszczęcia postępowania. Natomiast postępowanie zainicjowane prywatnym aktem oskarżenia, dotyczące czynów z art. 157 § 2 i 217 k.k., zostało ostatecznie umorzone przez właściwy sąd z uwagi na przedawnienie karalności.

Skarżący dochodził także zadośćuczynienia w związku z naruszeniem jego dóbr osobistych na drodze cywilnej, gdzie pozwał tak skarb państwa, jak i obu współosadzonych. Sąd cywilny, ustalając stan faktyczny, potwierdził fakt złego traktowania skarżącego przez osoby pozbawione razem z nim wolności i uznał, że skarb państwa powinien ponieść odpowiedzialność z tytułu naruszenia dóbr osobistych – skoro do zdarzenia doszło w celi monitorowanej, a pomimo prośby o rozmowę i widocznych obrażeń na ciele skarżącego, nikt z personelu nie zareagował na zaistniałą sytuację. Sąd nie potwierdził, że – jak wywodził skarb państwa – skarżący nie informował wcześniej nikogo o swoich zarzutach, zwłaszcza, że kontroli sytuacji winien służyć monitoring celi. Skarżącemu przyznano 3 tys. zł tytułem zadośćuczynienia. Także postępowanie w części dotyczącej bezpośrednich sprawców zakończyło się pozytywnie dla skarżącego – z jednym z nich zawarł ugodę, a od drugiego zasądzono na jego rzecz zadośćuczynienie za doznaną krzywdę.