Zetknięcie z umysłowością brytyjską wywiera wpływ bardzo dodatni, a jednocześnie wskazuje nam związek instytucji prawnych  z życiem narodu. To nas prowadzi do ważnej konkluzji: prawnik  powinien szczególnie dobrze znać historię swego narodu, jego potrzeby statystykę dotyczącą najważniejszych przejawów życia zbiorowego  swego narodu. Prawnik w ogóle, a w szczególności prawnik polski nie może być tylko zawodowcem. Prawo to nie tylko technika. Prawnik nie może zamknąć się w swej specjalności tak medyk lub technik, bo specjalność ta nie jest zamknięta, ale łączy się ze wszystkimi stronami życia narodowego. Jeżeli każdy zawodowiec powinien być świadomym obywatelem, to do prawnika stosuje się to w stopniu jeszcze wyższym. Nic, co jest polskie nie może być obce prawnikowi polskiemu. Stąd wynika czynna rola prawników w życiu społecznym i politycznym. Prawnicy powinni mieć ambicję, by w tym życiu przodować, ale jedyną legitymacją tych ambicji może być tylko solidne przygotowanie do tej roli. Prawnik w wyzwolonej Polsce musi być czynnym obywatelem, musi więc wyrobić w sobie w szczególnie wysokim stopniu cnoty obywatelskie: wiarę w swój naród i umiłowanie go, inicjatywę  społeczną i zdyscyplinowanie społeczne, a przede wszystkim wysokie pojmowanie roli prawa w życiu narodu i państwa.

Dobiegam końca moich wywodów i chcę je zreasumować. Nakreśliłem tu linie ogólne i wytyczne, odnoszące się do prawników niezależnie od spełnianej przez nich funkcji. Oczywiście, ze specjalnych obowiązków i zadań jakie przypadną poszczególnemu prawnikowi będą wpływały dodatkowe, szczegółowe wytyczne, ale ogólne nie będą traciły waloru i w nich te drugie się zmieszczą i dadzą się z nich wydedukować. Najistotniejsze jest należyte pojmowanie prawa i jego funkcji społecznej i państwowej i stała praca nad wyrobieniem w sobie kultury prawniczej.