W konsekwencji Sąd odrzucił argument Polski, zgodnie z którym zaskarżona decyzja spowoduje osłabienie konkurencyjności przedsiębiorstw zlokalizowanych w państwach członkowskich, których produkcja opiera się głównie na węglu jako paliwie.

Sąd wyjaśnił w tym względzie, że dyrektywa, uwzględniając odmienną sytuację różnych regionów Unii, zostawia państwom członkowskim zakres swobody pozwalający im na przyjęcie środków finansowych na rzecz sektorów lub podsektorów, które uznaje się za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji ze względu na koszty emisji gazów cieplarnianych, oraz na przydział bezpłatnych uprawnień instalacjom w tych sektorach lub podsektorach.

W tych okolicznościach Sąd oddalił w całości skargę Polski na decyzję Komisji.