Znakomity krakowski konstytucjonalista prof. Paweł Sarnecki, przed przejściem na emeryturę wieloletni kierownik Katedry Prawa Konstytucyjnego Wydziału Prawa i Administracji UJ, w swoim komentarzu do Konstytucji 1997 nieco miejsca poświęcił prezydenckiemu prawu łaski.

W kontekście ostatnich ułaskawień dla Mariusza Kamińskiego i jego podwładnych przytaczamy komentarz w całości i pozostawiamy bez komentarza własnego, bez podkreśleń czy wytłuszczeń. Tekst mówi za siebie:

Artykuł 139

Prezydent Rzeczypospolitej stosuje prawo łaski. Prawa łaski nie stosuje się do osób skazanych przez Trybunał Stanu.

(1) Unormowania poprzednie: art. 47 Konstytucji marcowej; art. 13 ust. 2 lit. j Konstytucji kwietniowej; art. 32f ust. 1 pkt 10 konstytucji z 1952 (po zmianie z 7 IV 1989); art. 43 m.k. z 1992.

(2) Prawo łaski jest tradycyjną kompetencją głowy państwa, wywodzącą się zapewne z czasów monarchicznych. Wobec nieokreślenia jego zakresu w komentowanym artykule należy przyjąć, że znajdować może zastosowanie wobec wszystkich dolegliwości orzeczonych przez właściwy organ państwowy jako konsekwencja naruszenia przez obywateli (i cudzoziemców) przepisów prawa. Chodzi tu przede wszystkim o dolegliwości orzeczone w procesie karnym (przez sądy powszechne i wojskowe), ale także w procesie karno-administracyjnym (przez kolegia ds. wykroczeń i inne organy do tego uprawnione). Nie obejmuje jednak, z istoty rzeczy, dolegliwości orzekanych jako konsekwencja naruszenia prawa w postępowaniu dyscyplinarnym, a zwłaszcza w procesie cywilnym (samoistnym lub adhezyjnym w ramach procesu karnego), jako dotyczącym prawa prywatnego. Również ciężary, nakładane przez organy administracyjne w ramach realizowania przez nie ustawowych zadań państwa (np. wymiar podatku), nawet potwierdzone wyrokiem sądu administracyjnego, nie mogą być przez prezydenta redukowane lub znoszone w ramach „prawa łaski”. Nie są bowiem one karą nałożoną za złamanie prawa.

(3) Prawo łaski skierowane być może jedynie wobec konkretnego skazanego, w konkretnym procesie i postanawiać o konkretnym złagodzeniu kary.  Nie może mieć charakteru generalnego, np. wobec wszystkich skazanych za określone przestępstwa, czy też wobec pewnych grup skazanych wyróżnionych na podstawie innych kryteriów (wieku, płci itd.). Tego rodzaju rozstrzygnięcie zarezerwowane jest dla ustawodawcy w drodze tzw. ustaw amnestyjnych, gdyż stanowi przejaw stanowienia norm prawnych, choć byt takiej ustawy kończyłby się po jej zastosowaniu.