Sąd Najwyższy uznał, że zadośćuczynienie za krzywdę, ból i cierpienie doznane po wypadku samochodowym nie może być minimalne i nakazał PZU wypłacenie poszkodowanemu dalszych 150 tys. zł.

Młody, 26 letni murarz z okolic Krakowa Wiesław W. uległ 13 lat temu wypadkowi samochodowemu. W katastrofie stracił żonę w ciąży, a sam stał się inwalidą, poruszającym się na wózku z ograniczoną możliwością czytania i poruszania rękami. Sprawca wypadku został skazany w wyroku karnym ( z art.177 par. 2 kk). Przewieziony do szpitala w Tarnowie na intensywna terapię Wiesław W. nie odzyskiwał tygodniami świadomości, rozpoznano u niego sepsę, podlegał kilkanaście razy rehabilitacji a obecnie cierpi na stany depresyjne.

W latach 2001 - 2009 przebył cztery poważne operacje. Leczył się w poradni zdrowia psychicznego. Orzeczono wobec niego 160 proc. trwałego uszczerbku na zdrowiu i 20 proc. długotrwałego uszczerbku. Lekarze uważają, że dalsze rokowania zdrowotne są niepomyślne.

Ponieważ Wiesław W. był ubezpieczony w PZU, wystąpił do sądu po siedmiu latach od otrzymania odszkodowania z PZU  (w wysokości 150 tys. zł. ) o zadośćuczynienie w łącznej wysokości 850 tys. zł.

Podwyższenie zadośćuczynienia

Sąd zwaloryzował sumę zadośćuczynienia dodając 105 tys. zł. Sąd uznał, że wypadek zniszczył życie zawodowe i osobiste pokrzywdzonego i suma 350 tys. zł będzie pełniła funkcję kompensacyjną. W swych rozważaniach sąd I instancji wskazał, jako podstawę prawną art. 455 § 1 k.c. Sąd uznał za najistotniejszy fakt, że powód – osoba zupełnie zdrowa przed wypadkiem - stał się inwalidą, mogącym się poruszać poza mieszkaniem tylko na wózku inwalidzkim i doznającym ograniczeń w funkcjonowaniu w obrębie mieszkania.

Apelacja od tego wyroku została oddalona 16 października 2012 r. Powód zażądał 850 tys. zł z ustawowymi odsetkami od 5 marca 2003 r. do dnia zapłaty z tytułu obrażeń, jakich doznał w wypadku drogowym, z winy kierowcy pojazdu, którego posiadacz był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w PZU.  

Zdaniem sądu II instancji generalną regułą jest ustalanie zadośćuczynienia według przesłanek z daty orzekania, zaś wyjątkiem od niej sięganie do innej, wcześniejszej daty. Zastosowanie regulacji wyjątkowej zawsze musi mieć szczególne.