Piotr Mgłosiek – sędzia Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu

Kilka tygodni temu na tych łamach – używając nieco zmilitaryzowanej retoryki – nakreśliłem kilka zdań dotyczących sytuacji na obszarze, który stał się areną walki, będących przecież w koniecznej konstytucyjnej separacji, władz („Toga to nie peleryna superbohatera”, DGP 135/2016). (…)

Dzisiaj obie strony – a więc władza sądownicza oraz współdziałające ze sobą wzorcowo ustawodawcza i wykonawcza – okopały się na swych pozycjach. (…) Chcąc sformułować wypowiedź na temat obecnej sytuacji chociażby w Trybunale Konstytucyjnym, siłą rzeczy sięga się po argumenty, które już wielokrotnie padały. Świadczy to niezbicie o tym, że okres uczciwej prawniczej dyskusji, w której padają merytoryczne tezy i kontrtezy, w ramach obowiązującego wciąż w Polsce ustroju konstytucyjnego i szeroko pojętej kultury prawnej, mamy za sobą. Teraz możemy się przekonać naocznie, jak w praktyce realizuje się paremię „siła przed prawem”. Skoro w ustawie można zapisać wszystko, a nawet jeszcze więcej, rzeczowa dyskusja zostaje unicestwiona,

Ale czy na pewno? Czy jesteśmy już na obszarze milczenia? Czy na naszych oczach spełnia się myśl innego klasyka Ludwiga Wittgensteina, który w swoich wędrówkach filozoficznych doszedł do najdalej wysuniętej rubieży i stwierdził: „O czym nie można mówić, o tym należy milczeć”? Bynajmniej. Czytając wypowiedzi prasowe, trudno oprzeć się wrażeniu, że środowisko prawnicze wszystkich opcji jest już nieco podmęczone sytuacją ogólną, a przede wszystkim dyskusją, która stała się jałowa i przeszła w monolog stron, mówiących do siebie, a nie rozmawiających ze sobą.

Uważam, że właśnie to jest najlepszy moment na rzeczową wymianę argumentów. Przemawia za tym jeden, ale wystarczająco ważki powód. Oto na naszych oczach realizują się zdarzenia, które dotychczas mogły być jedynie kanwą kazusów studenckich bądź aplikacyjnych, i to – powiedzmy sobie szczerze – nie najwyższych lotów. Kilka przykładów: czy wskazana w art 190 ust. 5 Konstytucji RP „większość głosów” jako forma podejmowania rozstrzygnięć w Trybunale Konstytucyjnym oznacza również większość kwalifikowaną 2/3? Czy do pogodzenia z zasadami legalizmu i praworządności, mającymi rangę konstytucyjną, jest wprowadzenie do ustawy – Prawo o prokuraturze swoistego kontratypu pozakodeksowego, usuwającego bezprawność działań śledczych, jeśli podejmują je w interesie społecznym? I jeszcze jeden casus: czy policjant może decydować o zakresie przedmiotowym tajemnicy obrońcy, która ma charakter bezwzględny w ramach prowadzonych działań operacyjnych? Oto na naszych oczach najbardziej wymyślne i brawurowe studenckie wprawki myślowe stały się rzeczywistością,