W stronę konstytucji

To, że konieczna jest nowa Konstytucja odpowiadająca zmianom politycznym, które przyniósł przełom – było od początku jasne, ale już przeprowadzenie tego zadania okazało się w pluralistycznej rzeczywistości więcej niż skomplikowane, trzeba było pogodzić rozmaite interesy i frakcje. „Można powiedzieć, że pisanie Konstytucji to był wspólny wysiłek, który się zaczął już w 1989 roku, a skończył uchwaleniem jej w roku 1997. 8 lat sporów, walk podjazdowych, histerii różnych, ale to przy pisaniu Konstytucji jest naturalne – uważa profesor Rzepliński - I Fundacja wniosła w to też swój zauważalny wkład, na przykładzie Karty Praw i Wolności, którą stworzyliśmy i która później stała się podstawą 2 rozdziału przyjętej Konstytucji. Nasi eksperci pracowali też w ramach Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego”. Rzepliński napisał pierwszą wersję Karty, korzystając ze swoich doświadczeń amerykańskich (kiedy był na wyjeździe naukowym do Stanach Zjednoczonych akurat obchodzono tam 200-lecie Karty Praw i mógł zbadać te zagadnienia na tamtejszym gruncie, a potem przetłumaczyć to na polskie realia), a potem razem dopracowywali projekt z oboma Markami Nowickimi: „To było przedsięwzięcie bardzo śmiałe. – stwierdza - Dużo było dyskusji z Markami, głównie rzecz polegała na szlifowaniu słów, bo w konstytucji każde słowo ma kardynalne znaczenie. Wszystko dlatego, że nie chodziło nam o ćwiczenie akademickie, tylko o projekt pozwalający na praktyczne działanie. W ogryzkach Konstytucji z 1952 roku prawa człowieka były albo nieaktywne, albo napisane w obcym duchu, a nasza grupa była sceptyczna wobec możliwości szybkiego napisania nowej Konstytucji w Polsce”. Grupę roboczą rozszerzono o kolejnych fachowców - profesorów prawa, m.in. Ewę Łętowską, Wiktora Osiatyńskiego i Jerzego Ciemniewskiego.