Prawo zasługuje na takie miano tylko wówczas, gdy inkorporuje się do niego system wartości. Dlatego w skrajnych przypadkach norma prawa stanowionego sprzeczna w sposób jaskrawy, oczywisty, istotny z systemem tych wartości może nie mieć mocy obowiązującej. Prawo wiąże się przecież z ideą autorytetu, a ta idea musi być zakotwiczona w systemie wartości. Brak tych wartości w prawie stanowionym deprecjonuje wartość prawa, a ponieważ jest ono zjawiskiem społecznym, to musi też podlegać ocenie z etycznego (moralnego) punktu widzenia. (…)

Brak standardów aksjologicznych w treści prawa powoduje, że dochodzi do erozji porządku społecznego; niszczona jest spójność społeczeństwa.

Władza publiczna jest przy tym zawsze odpowiedzialna za kształtowanie postaw wobec prawa stanowionego i postaw wierności mu. Prawo może stanowić, a często też stanowi źródło zagrożenia dla wartości i dóbr konstytucyjnych, których powinno strzec. Zamiast wprowadzać stabilność i ład społeczny, nie tylko destabilizuje stosunki ustrojowe, społeczne, ekonomiczne, ale zamiast ładu wprowadza w nie elementy anarchii. To wpływa rujnująco na autorytet prawa i rujnująco na postawy wobec niego. Dzieje się tak w szczególności wówczas, gdy prawo pozostaje w otwartym konflikcie z wartościami, które uważane są w danym społeczeństwie za podstawowe.

Zygmunt Ziembiński ujął ten problem następująco: są takie granice niesprawiedliwości prawa (...), poza którymi pozostaje jedynie deklaracja non possumus, niezależnie od tego, czy grozi to zwichnięciem kariery, czy nawet represjami.

Rzecz o Prawie. Rzeczpospolita, 30.11.2016