„Olbrzymia większość obywateli […] nie umie oceniać ustaw ani projektów oddanych im do rozpatrzenia. Brak im do tego wykształcenia – aby zrozumieć projekty i wolnego czasu, aby je studiować”.

Sieyès nie poprzestał na idealistycznej wierze w elitarną reprezentację narodu w parlamencie. Miała przecież być złożona z członków ludu, a za ich sprawą parlamentowi groziło zdominowanie przez typowo ludowy sposób myślenia „hic et nunc”, czyli „tu i teraz”. Stąd pomysł na stworzenie „jury”, które, jak pisze A. Sulikowski miało „te [parlamentarne] izby, a przez nie sam Lud trzymać w ryzach – wskazując mu co wymaga odeń Naród”. W dojrzałej wersji „jury”, jako sądu kasacyjnego w stosunku do aktów prawnych, w jego skład mieli wchodzić nowocześnie wykształceni sędziowie najwyższej klasy.

Po zamachu 18 thermidora, który rozpoczął pochód po władzę Napoleona Bonapartego, Sieyès powrócił do swojej koncepcji jury nadając jej formę „Senatu konserwującego”, znacznie złagodzoną i zmodyfikowaną w porównaniu z „jury konstytucyjnym”, ale w pewnej części stanowiącą jego kontynuację. Senat, jako III izba parlamentu, która jednak nie uczestniczyła w postępowaniu ustawodawczym, miał mieć prawo badania zgodności aktów prawnych nie tylko z konstytucją, ale także z zasadami: rozumu, moralności, religii, równości, z prawami i wolnościami człowieka i obywatela, w tym z prawem własności. Senat miał mieć prawo do dokonywania wiążącej interpretacji i ograniczone prawo uzupełniania konstytucji.