Gdyby zaś wrócić do słów Gogola, że „raz opublikowany wizerunek, kogokolwiek, staje się […] własnością każdego”, zwraca w nich uwagę nieoczekiwana nuta rezygnacji i stanowcza konstatacja, że to, co się wydarzyło z jego podobizną, jest nieodwracalne i nie podlega żadnej naprawie. Ich przesłanie odbieram następująco: zgoda, ale tylko na indywidualny portret, bo jest z natury niepowtarzalny, ale zarazem zasadnicze „nie” dla wszelkich jego mechanicznych i masowych powieleń. Podobne, choć jeszcze dalej idące, zastrzeżenia znajdujemy w różnorakich relacjach podróżników napotykających tzw. niecywilizowane plemiona panicznie bojące się jakiegokolwiek fotografowania, zwłaszcza skierowanego na twarze, a to w obawie przed kradzieżą cząstki duszy.