Trybunał skupił się dalej na tym, czy sądy portugalskie dobrze zrównoważyły sprzeczne interesy, które pojawiły się w sprawie. Sądy te uznały, iż skarżąca przekroczyła granice wolności artystycznej i naruszyła prywatność zainteresowanych osób, zważywszy w szczególności na charakter relacjonowanych zdarzeń (szczegóły życia intymnego, spowodowanie śmierci ojca, prześladowanie oponentów politycznych) oraz na charakter osądów ocennych, które skarżąca umieściła w swej książce. Trybunał uznał dalej, że postępowanie sądowe i rozstrzygnięcie sprawy co do istoty odbyło się zgodnie z konwencyjnymi standardami ochrony praw podstawowych, a wymierzona skarżącej sankcja (kara grzywny) była odpowiednia. Nie miało zatem miejsce naruszenie art. 10 Konwencji.

Omawiany wyrok jest dość szczególny na tle dotychczasowej linii orzeczniczej Trybunału. Trybunał zazwyczaj niechętnie odnosił się do ograniczeń wolności wypowiedzi płynących z prawa karnego, jak i do sankcji karnych w tej mierze, wskazując, iż w takich przypadkach lepszym rozwiązaniem są środki prawne przysługujące na podstawie prawa cywilnego. Tym razem jednak stało się inaczej - postępowanie krajowe, mimo iż toczyło się na gruncie prawa karnego, nie naruszyło praw podstawowych skarżącej.

Tak wynika z wyroku Trybunału z 12 marca 2015 r. w sprawie nr 25790/11, Almeida Leitao Bento Fernandes przeciwko Portugalii.
Lex.pl