W 2009 r. przed Haparanda tingsrätt wszczęto postępowanie karne przeciwko H. Åkerbergowi Franssonowi. Prokuratura zarzuca mu popełnienie w latach 2004 i 2005 przestępstw skarbowych zagrożonych w prawie szwedzkim karą pozbawienia wolności do lat sześciu. Zarzucane mu czyny, w postaci podania nieprawdy w deklaracjach, są tymi samymi, za które nałożono na niego sankcje podatkowe. Szwedzki sąd zmierza do ustalenia, czy akt oskarżenia przeciwko H. Åkerbergowi Franssonowi należy oddalić z tego powodu, że nałożono już na niego sankcje za te same czyny. Sąd ten podniósł również kwestię zgodności z prawem Unii praktyki sądów szwedzkich, w ramach której obowiązek odmowy zastosowania przepisu sprzecznego z jednym z praw podstawowych chronionych na mocy EKPC lub Karty uzależniony jest od tego, czy sprzeczność ta wynika w sposób oczywisty z brzmienia przepisów lub odnośnego orzecznictwa.

W dzisiejszym wyroku Trybunał przypomniał po pierwsze, że zgodnie z postanowieniami Karty, znajduje ona zastosowanie wobec państw członkowskich tylko w sytuacji, gdy stosują one prawo Unii. Karta potwierdza w ten sposób orzecznictwo Trybunału, zgodnie z którym obowiązek poszanowania praw podstawowych chronionych na mocy Karty powstaje wtedy, gdy przepis krajowy wchodzi w zakres zastosowania prawa Unii. Nie może więc zachodzić sytuacja podlegająca prawu Unii, w której prawa podstawowe nie miałyby zastosowania. Zastosowanie prawa Unii oznacza jednocześnie, że zastosowanie znajdują prawa podstawowe chronione na mocy Karty. Trybunał dodał, że sankcje podatkowe oraz postępowanie karne w związku z przestępstwem skarbowym polegającym na podaniu nieprawdy w deklaracjach dotyczących podatku VAT stanowią akt stosowania szeregu przepisów prawa Unii w dziedzinie podatku VAT oraz ochrony interesów finansowych Unii[4]. Z tego względu Karta, a zatem również zawarty w niej zakaz ponownego karania, znajdują zastosowanie w sytuacji H. Åkerberga Franssona i mogą być przedmiotem wykładni Trybunału.

Jednocześnie, gdy sąd państwa członkowskiego ma za zadanie dokonać kontroli zgodności z prawami podstawowymi przepisu prawa krajowego lub działania organów krajowych stanowiącego akt stosowania prawa Unii – w sytuacji, w której działanie państw członkowskich nie jest zdeterminowane w sposób zupełny przepisami tego prawa – organy i sądy krajowe są uprawnione do stosowania krajowych standardów ochrony praw podstawowych, pod warunkiem że zastosowanie owych standardów nie podważa poziomu ochrony wynikającego z Karty interpretowanej zgodnie z orzecznictwem Trybunału ani pierwszeństwa, jednolitości i skuteczności prawa Unii.