Foto: Partykia, Wikipedia.org

11 listopada Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że „można wyłączyć korzystanie z niektórych świadczeń społecznych przez nieaktywnych zawodowo obywateli Unii, którzy udają się do innego państwa członkowskiego jedynie w celu uzyskania pomocy społecznej”.

W Niemczech wyłączone jest korzystanie przez cudzoziemców, którzy przybywają na terytorium krajowe w celu uzyskania pomocy społecznej lub których prawo pobytu wynika wyłącznie z celu obejmującego poszukiwanie pracy, ze świadczeń z zakresu podstawowego zabezpieczenia („Grundsicherung”), które mają w szczególności na celu zapewnienie ich beneficjentom utrzymania.

Przed Sozialgericht w Lipsku (Niemcy) toczy się spór pomiędzy dwojgiem obywateli rumuńskich, Elisabetą Dano i jej synem Florinem a Jobcenter Leipzig, który to organ odmówił przyznania im świadczeń z zakresu podstawowego zabezpieczenia¹. E. Dano nie wjechała do Niemiec, aby szukać tam pracy i choć ubiega się o świadczenia z zakresu podstawowego zabezpieczenia zastrzeżone dla osób poszukujących pracy, z akt sprawy wynika, że nie stara się ona znaleźć pracy. Nie ma ona żadnego wyuczonego zawodu i nie wykonywała dotychczas pracy zarobkowej ani w Niemczech, ani w Rumunii. Mieszka w Niemczech wraz z synem co najmniej od listopada 2010 r. u siostry E. Dano, która zapewnia im wyżywienie. E. Dano pobiera na rzecz swojego syna zasiłek rodzinny w wysokości 184 EUR, a także zaliczkę z tytułu zasiłku alimentacyjnego w wysokości 133 EUR miesięcznie. Świadczenia ta nie są przedmiotem rozpatrywanej sprawy.

W odpowiedzi na pytania Sozialgericht w Lipsku Trybunał orzekł w dzisiejszym wyroku, że w odniesieniu do możliwości dostępu do niektórych świadczeń socjalnych (takich jak niemieckie świadczenia z zakresu podstawowego zabezpieczenia), obywatele innych państw członkowskich mogą się domagać równego traktowania z obywatelami przyjmującego państwa członkowskiego, tylko jeśli ich pobyt spełnia przesłanki dyrektywy dotyczącej praw obywateli Unii².

W tym względzie Trybunał przypomniał, że zgodnie z dyrektywą przyjmujące państwo członkowskie nie jest zobowiązane do przyznawania świadczeń pomocy społecznej w ciągu pierwszych trzech miesięcy pobytu.

Gdy czas pobytu jest dłuższy niż trzy miesiące, lecz krótszy niż pięć lat (okres rozpatrywany w niniejszej sprawie), dyrektywa uzależnia prawo pobytu w szczególności od warunku posiadania przez nieaktywne zawodowo osoby własnych wystarczających środków. Dyrektywa dąży w ten sposób do zapobieżenia korzystaniu z systemu opieki społecznej przyjmującego państwa członkowskiego przez obywateli Unii, którzy nie są czynni zawodowo, w celu zapewnienia sobie środków utrzymania. Państwo członkowskie musi mieć zatem możliwość odmówienia przyznania świadczeń socjalnych nieaktywnym zawodowo obywatelom Unii, którzy korzystają ze swobody przemieszczania się jedynie w celu uzyskania pomocy społecznej z innego państwa członkowskiego, podczas gdy nie posiadają wystarczających środków, aby ubiegać się o prawo pobytu; w tym względzie każdy indywidualny przypadek należy zbadać bez uwzględniania żądanych świadczeń socjalnych. W tych okolicznościach Trybunał orzekł, że dyrektywa dotycząca praw obywateli Unii oraz rozporządzenie w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego³ nie stoją na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które wyłącza korzystanie przez obywateli innych państw członkowskich z niektórych „specjalnych nieskładkowych świadczeń pieniężnych”⁴, podczas gdy są one zagwarantowane obywatelom krajowym znajdującym się w tej samej sytuacji, w zakresie, w jakim tym obywatelom innych państw członkowskich nie przysługuje prawo pobytu na mocy dyrektywy w przyjmującym państwie członkowskim.