Rzecznik generalna E. Sharpston wskazała, że prawo Unii nie zobowiązuje państw członkowskich do przyznawania stypendiów na studia odbywane na ich terytorium lub w innych miejscach. Jeżeli jednak to robią, przyznawanie stypendiów powinno być zgodnie z prawem Unii takim jak prawo obywateli Unii do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich. Rzecznik generalna stwierdziła, że reguła trzech lat stanowi ograniczenie prawa swobodnego przemieszczania się obywateli Unii. Z samej swojej natury tego rodzaju wymóg zamieszkania może zniechęcać obywatela Unii do skorzystania z jego prawa do przeniesienia się do innego państwa członkowskiego i pobierania tam nauki w ramach szkolnictwa średniego przed wystąpieniem o stypendium na naukę ponadlicealną („efekt schładzający”). Stawia on również w niekorzystnej sytuacji obywatela Unii, który przed ubieganiem się o stypendium korzystał już z prawa do swobodnego przemieszczania się.

Jeżeli takie ograniczenie może, co do zasady, być uzasadnione za względu na cel gospodarczy polegający na unikaniu nadmiernego obciążenia, które mogłoby mieć konsekwencje dla całego systemu pomocy,1 to nie wystarczy, że państwo członkowskie po prostu jedynie oświadczy, iż środek ten służy takiemu celowi. Państwo członkowskie powinno raczej ocenić rzeczywiste lub potencjalne zagrożenia związane z udostępnianiem konkretnych rodzajów stypendiów. W oparciu o taką ocenę może następnie ustalić, co stanowiłoby nieuzasadnione obciążenie finansowe, i określić środki służące uniknięciu lub ograniczeniu ryzyka powstania takiego obciążenia. Wobec tego, zdaniem rzecznik generalnej, sam fakt, że w 2008 r. w przybliżeniu milion obywateli niemieckich mieszkało w innych państwach członkowskich, nie mówi nic o istnieniu rzeczywistego lub potencjalnego ryzyka nieuzasadnionego obciążenia finansowego, gdyby wymóg zamieszkania będący warunkiem otrzymania stypendium został wyeliminowany.