Niektóre wywiadowcze agencje rządowe gromadzące informacje za pomocą technologii są niemal całkowicie zależne od prywatnych kontraktorów. Dla przykładu Narodowe Biuro Rozpoznania (NRO), które rozwija wywiad satelitarny wydaje 95% swojego 8-miliardowego budżetu na kontraktorów. Wynajęci pracownicy stanowią 90% wszystkich zatrudnionych w NRO. Nieco mniej ekstremalny przykład to CIA, gdzie 50-60% stanowili pracownicy zewnętrzni (dane z 2007 roku). Głównymi kontraktorami wywiadu są przede wszystkim wielkie koncerny mocno zakotwiczone w sektorze obrony i bezpieczeństwa narodowego takie, jak Lockheed Martin, Northrop Grumman, Raytheon, Boeing, Science Applications International Corporation (SAIC) czy Booz Allen Hamilton, i wiele innych.

Innym aspektem aktualnej prywatyzacji wywiadu jest wykorzystanie sektora prywatnego do zbierania danych wywiadowczych i wewnętrznej inwigilacji obywateli. Wielkie firmy telekomunikacyjne i informatyczne, takie jak AT&T, Verizon i Google są niemal zmuszane do zbierania i przechowywania danych na temat swoich klientów i zapewniały pełny dostęp do danych w ramach programu walki z terroryzmem Białego Domu. Wydaje się, że firmy w dużej mierze zbyt łatwo spełniały prośby rządu, wprzęgając biznes prywatny do operacji wywiadowczych i pozwalając na nadzór rządowy.

Jeszcze przed aferą E. Snowdena, w 2005 roku New York Times odkrył, że NSA nielegalnie inwigilowała obywateli USA w ramach „Terrorist Surveillance Program”, wchodząc we współpracę z głównymi koncernami telekomunikacyjnymi. Trzej najwięksi operatorzy telekomunikacyjni AT&T, Verizon i BellSouth udzieliło NSA dostępu do danych swoich 200 mln klientów. Coraz więcej osób bez jakiegokolwiek związku z terroryzmem jest niesłusznie wymienianych jako terroryści z powodu błędnych danych i wadliwego sytemu. Według Amerykańskiej Unii Wolności Obywatelskich już ponad milion Amerykanów jest podejrzewanych o terroryzm.