Dzisiejszym wyrokiem Trybunał oddalił skargę Komisji.

Trybunał stwierdził przede wszystkim, że rozpatrywane świadczenia są świadczeniami z zakresu zabezpieczenia społecznego, a tym samym wchodzą w zakres stosowania rozporządzenia.

Następnie, Trybunał oddalił główny argument Komisji, zgodnie z którym brytyjskie ustawodawstwo wprowadzało dodatkowy warunek obok zawartego w rozporządzeniu warunku zwykłego miejsca zamieszkania.

W tym względzie Trybunał przypomniał, że kryterium zwykłego miejsca zamieszkania w rozumieniu rozporządzenia nie stanowi warunku niezbędnego do tego, by móc korzystać ze świadczeń, lecz „normę kolizyjną”, która ma na celu uniknięcie jednoczesnego stosowania kilku krajowych ustawodawstw do określonej sytuacji oraz zapobieżenie pozbawieniu ochrony osób, które skorzystały z prawa do swobodnego przepływu. Zdaniem Trybunału, rozporządzenie nie wprowadza wspólnego systemu zabezpieczenia społecznego, lecz pozostawia odrębne systemy krajowe. Nie ustanawia tym samym materialnych warunków, od których zależy istnienie prawa do świadczeń, ponieważ do ustawodawstwa każdego państwa członkowskiego należy zasadniczo ustalenie tych warunków. W tych ramach Trybunał stwierdził, że nic nie stoi na przeszkodzie temu, by przyznawanie świadczeń społecznych obywatelom Unii, którzy nie są czynni zawodowo, było uzależnione od wymogu spełnienia przez nich warunków posiadania prawa do legalnego pobytu w przyjmującym państwie członkowskim.

Odnośnie do pomocniczego argumentu Komisji, zgodnie z którym kontrola prawa pobytu stanowi

dyskryminację, Trybunał orzekł że warunek prawa pobytu w Zjednoczonym Królestwie tworzy nierówne traktowanie, ponieważ obywatele brytyjscy mogą go łatwiej spełnić niż obywatele innych państw członkowskich.

Jednakże Trybunał stwierdził, że takie odmienne traktowanie może być uzasadnione zasługującym na ochronę celem, takim jak konieczność ochrony finansów przyjmującego państwa członkowskiego, pod warunkiem, że nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

W tym względzie Trybunał stwierdził, że organy krajowe dokonują weryfikacji legalności pobytu zgodnie z warunkami ustanowionymi w dyrektywie o swobodnym przemieszczaniu się obywateli Unii. Tym samym, organy brytyjskie nie przeprowadzają tej kontroli regularnie w odniesieniu do każdego wniosku, lecz tylko w razie wątpliwości. Wynika z tego, że warunek nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia zasługującego na ochronę celu realizowanego przez Zjednoczone Królestwo, czyli konieczności ochrony jego finansów.