W tym względzie Trybunał wskazał, zgodnie z udzielonymi przez rząd niemiecki informacjami, że nawet w przypadku braku opinii medyczno-psychologicznej prawo do posługiwania się w Niemczech prawem jazdy wydanym przez inne państwo członkowskie jest przywracane z mocy prawa, gdy po upływie określonego czasu (czyli po 5 latach w przypadku S. Aykul) wpis o braku zdolności zostanie usunięty z niemieckiego rejestru w sprawie zdolności do kierowania pojazdami. W konsekwencji, z upływem tego terminu S. Aykul będzie mogła ponownie posługiwać się w Niemczech swoim prawem jazdy bez konieczności przedstawiania opinii medyczno- psychologicznej.

W świetle tych informacji, które Verwaltungsgericht Sigmaringen powinien zweryfikować, Trybunał stwierdził, że przepisy niemieckie nie wydają się odmawiać bezterminowo uznania prawa jazdy S. Aykul. Ponadto fakt, że odzyskanie przez S. Aykul jej uprawnienia do kierowania pojazdami o napędzie silnikowym w Niemczech jest uzależnione bądź od przedstawienia opinii medyczno-psychologicznej (której uzyskanie wymaga dowodu wstrzemięźliwości od jakiegokolwiek spożycia środków odurzających przez okres jednego roku), bądź od upływu terminu pięciu lat wydaje się, zdaniem Trybunału, środkiem zapobiegawczym skutecznym i proporcjonalnym do celu polegającego na poprawie bezpieczeństwa ruchu drogowego.

^[1] Dyrektywa 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie praw jazdy (Dz.U. L 403, s. 18; sprostowanie Dz.U. 2009, L 19, s. 67).
Trybunał Sprawiedliwości UE