W analizowanym wyroku Sąd Najwyższy potwierdził konstytucyjność ustawy o regulacji lobbingu, ale jednocześnie znacząco zawęził jej zakres podmiotowy i przedmiotowy. Ingerencja Sądu dotyczyła głównie konieczności wyłączenia spod zakresu reglamentacji sfery pośrednich oddziaływań na ustawodawstwo (tzw. indirect lub grass-roots lobbying). Rozstrzygnięcie w istotny sposób ograniczyło również krąg podmiotów, na które nałożono obowiązki sprawozdawcze i rejestracyjne. Zdaniem Sądu Najwyższego, samo poddanie lobbingu regulacji prawnej jest zgodne z konstytucją, szczególnie w kontekście ewentualnego naruszenia prawa petycji. Natomiast czym innym jest konstytucyjność konkretnych wymogów podmiotowych i przedmiotowych, jakie powinny znaleźć się w takiej ustawie. Bezpośrednim efektem takiej filozofii było ograniczenie do minimum skuteczności RLA.

Znaczenie wyroku Sądu Najwyższego w sprawie United States versus Harriss wykroczyło jednak poza sferę samej regulacji, gdyż faktycznie legitymizowało możliwość prowadzenia kolejnych prac legislacyjnych. Takiej oceny dyskutowanego rozstrzygnięcia nie zmienia fakt, iż musiało minąć ponad 40 lat do zastąpienia nieskutecznej i powszechnie krytykowanej RLA nową regulacją, czyli ustawą o jawności lobbingu.

III. Ustawa o jawności lobbingu z 1995 r.

Świadomość nieskuteczności ustawy o regulacji lobbingu skutkowała wielokrotnie ponawianymi próbami jej zmiany. W efekcie, w prawie każdej kolejnej kadencji Kongresu pojawiał się stosowny projekt. Mimo to większość niezbędną do uchwalenia nowej ustawy zdołano uzyskać dopiero w roku 1995. Wejście w życie ustawy o jawności lobbingu (Lobbying Disclosure Act, dalej: LDA) stwarzało nadzieję na znaczący przełom w sferze federalnej reglamentacji zjawiska lobbingu. Jednocześnie niosło jednak ryzyko powrócenia sporów o konstytucyjność jej postanowień. Prób kwestionowania ustawy można się było spodziewać, tym bardziej, że — w porównaniu z poprzednią ustawą — znacząco zmodyfikowano jej zakres podmiotowy i przedmiotowy.