5. Projektowany art. 81 ust. 2 przyznaje uczestnikom postępowania wyłączne uprawnienie do decydowania o trybie, w jakim będzie procedował Trybunał Konstytucyjny, ponieważ złożenie wniosku przez uczestnika postępowania w przedmiocie rozpoznania sprawy na rozprawie będzie bezwzględnie wiążące dla Trybunału. W obecnym stanie prawnym decyduje o tym każdorazowo skład orzekający Trybunału. Funkcjonujące rozwiązanie nie narusza w żaden sposób interesów uczestników postępowania, ponieważ skład orzekający, decydując o trybie w jakim zostanie rozpoznana sprawa, kieruje się przesłankami obiektywnymi i merytorycznymi, po wnikliwym zapoznaniu się ze sprawą. W praktyce na rozprawę kierowane są sprawy, w których występuje istotny problem konstytucyjny, sprawa wymaga dodatkowych wyjaśnień uczestników postępowania lub za rozpoznaniem sprawy na rozprawie przemawia ważny interes publiczny. Oznacza to, że decyzja dotycząca trybu rozpoznania sprawy jest każdorazowo związana ściśle z jej przedmiotem i występującym w sprawie zagadnieniem konstytucyjnym, zaś decyzja w tym zakresie podejmowana jest przez członków składu orzekającego, którym Konstytucja gwarantuje niezawisłość, co dodatkowo przemawia za utrzymaniem w mocy obowiązującego dotychczas stanu prawnego.

Ponadto, w świetle projektowanych zmian, Prezes Trybunału będzie posiadał większe uprawnienia w zakresie dotyczącym rozpoznania sprawy na rozprawie niż skład orzekający, ponieważ zgodnie z art. 81 ust. 3 ustawy o TK Prezes Trybunału będzie mógł zwrócić się do składu orzekającego o rozpoznanie sprawy na rozprawie, natomiast skład orzekający nie będzie miał możliwości podjęcia takiej decyzji z własnej inicjatywy. Jawność rozprawy przed Trybunałem Konstytucyjnym ma doniosłe znaczenie z punktu widzenia praw obywatela określonych w art. 61 Konstytucji.
Projektodawca w uzasadnieniu projektu jednym zdaniem wskazał, że projektowane rozwiązanie ma na celu wzmocnić zasadę jawności postępowania przed Trybunałem. W ocenie Rady nie jest to przekonujący argument przemawiający za pozbawieniem składu orzekającego dyskrecjonalnej kompetencji do decydowania o trybie rozpoznania sprawy, w szczególności, że proponowana nowelizacja ustawy w istocie może doprowadzić do instytucjonalnego paraliżu i destabilizacji funkcjonowania Trybunału na poziomie fundamentalnym, co z kolei będzie miało negatywne skutki społeczne. Projektodawca nie uwzględnia skutków jakie dla obywateli mają orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, w szczególności tego, że wyroki stwierdzające niezgodność powszechnie obowiązującego aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą, stanowią, zgodnie z art. 190 ust. 4 Konstytucji RP, podstawę do wznowienia postępowania sądowego (patrz. także m.in. art. 4011 k.p.c. oraz art. 540 § 2 k.p.k.). Przepis ten ma niezwykle istotne znaczenie dla ochrony interesów prawnych jednostki, w związku z tym procedura przed Trybunałem powinna zostać uregulowana w sposób gwarantujący jednostce rozpoznanie sprawy bez zbędnej zwłoki. W ocenie Rady projektowane rozwiązania uniemożliwią spełnienie tego postulatu.