7. Przepis art. 2 projektu opiniowanej ustawy, przewidując obowiązek ponownego wszczęcia i prowadzenia wszystkich spraw zawisłych i niezakończonych do dnia wejścia projektowanej ustawy w życie, które zostały skierowane do rozpoznania w innym składzie niż wynikający z projektowanego art. 44 ust. 1-3 ustawy o TK, jest nie tylko nieracjonalny, ale przede wszystkim doprowadzi do niewydolności orzeczniczej Trybunału Konstytucyjnego. Rada nie znajduje żadnych argumentów o charakterze prawnym, które mogłyby uzasadniać wprowadzenie tego rodzaju przepisu przejściowego. Skutek tej regulacji będzie godził w interes obywateli, wpływając negatywnie na sprawność toczących się postępowań.

8. Przepis art. 3 projektu opiniowanej ustawy, w zakresie w jakim przewiduje po stronie Trybunału Konstytucyjnego bezwzględny obowiązek ponownego rozpoznawania spraw zakończonych orzeczeniem wydanym na posiedzeniu niejawnym, w przypadku złożenia wniosku przez uczestnika postępowania w terminie 14 dni od dnia wejścia w życie ustawy nowelizacyjnej, w ocenie Krajowej Rady Sądownictwa,  jest niezgodny z art. 190 Konstytucji, stanowiącym że orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne. Projektowany przepis wprowadza nadzwyczajny tryb wznawiania postępowań zakończonych ostatecznymi orzeczeniami Trybunału Konstytucyjnego tylko dlatego, że sprawa została rozpoznana - zgodnie z obowiązującą ustawą - na posiedzeniu niejawnym. Rozwiązanie takie godzi w powagę rzeczy osądzonej oraz konstytucyjne standardy demokratycznego państwa prawnego, do których należą  zasada ochrony zaufania jednostki do państwa i stanowionego przez nie prawa, a także zasada ochrony praw nabytych. Powyższe zasady, jak stwierdził Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 25 czerwca 2002 r., w sprawie o sygnaturze K 45/01, chronią zaufanie obywateli do państwa, umożliwiając im decydowanie o własnym postępowaniu na podstawie pełnej znajomości przesłanek działania organów państwowych oraz konsekwencji prawnych poszczególnych zachowań i zdarzeń. Ponadto wskazana przesłanka wznowienia postępowania odbiega od ogólnych zasad wznawiania postępowań sądowych przyjętych w polskim systemie prawnym. Dla porównania można odwołać się do przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, przewidujących możliwość wznowienia postępowania tylko wyjątkowo, gdy np. w składzie sądu uczestniczyła osoba nieuprawniona albo jeżeli orzekał sędzia wyłączony z mocy ustawy, a strona przed uprawomocnieniem się wyroku nie mogła domagać się wyłączenia; jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej albo nie była należycie reprezentowana bądź jeżeli wskutek naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możności działania; jeśli wyrok został oparty na dokumencie podrobionym lub przerobionym albo na skazującym wyroku karnym, następnie uchylonym, bądź też wyrok został uzyskany za pomocą przestępstwa oraz w razie późniejszego wykrycia prawomocnego wyroku, dotyczącego tego samego stosunku prawnego, albo wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. Określoną w projekcie podstawę wznowienia postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym uznać należy za niczym nieuzasadnioną, destabilizującą porządek prawny, podważającą prawomocność i powszechną skuteczność wydanych wcześniej orzeczeń, może także godzić w interes skarżącego. Podstawa ta, jako niepozostająca w żadnym związku z merytorycznymi aspektami sprawy, jest nie do przyjęcia w świetle przepisów Ustawy Zasadniczej.