Nie można interpretować rozbieżnie pojęć zawartych w art. 407 § 2 k.p.c. i art. 272 § 2 p.p.s.a.: „Wejście w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego”, „wydanie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego” jako różnych zdarzeń prawnych, od których liczy się termin do złożenia skargi o wznowienie postępowania. Skargi te muszą być składane w terminach jasno określonych dla zabezpieczenia praw obywateli. Oznacza to, że pojęcia „wejście w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego” i chwila „wydania orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego” oznaczają ten sam moment.

Najwyższy i Naczelny są za

Za mocą powszechnie obowiązującą orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego od chwili ogłoszenia na rozprawie są Sąd Najwyższy i Na-czelny Sąd Administracyjny. Zbieżny z przedstawionym rozumowaniem moment mocy obowiązującej wyroków Trybunału Konstytucyjnego wynika ze stanowiska zawartego w uchwale Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Sądu Najwyższego z 26 kwietnia 2016 r. i uchwały Kolegium Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 kwietnia 2016 r. Zarówno Sąd Najwyższy, jak i Naczelny Sąd Administracyjny uznały, że z chwilą ogłoszenia orzeczenia następuje utrata domniemania konstytucyjności zakwestionowanego aktu prawnego. Oznacza to w praktyce, że zarówno sądy powszechne, jak i sądy administracyjne są związane treścią orzeczenia od momentu jego ustnego ogłoszenia przez Trybunał Konstytucyjny, i nie będą stosować zakwestionowanych przepisów. (…)

Sąd Najwyższy i Naczelny Sąd Administracyjny stoją na straży praw obywateli i wyłącznie jako wyraz odpowiedzialności za przestrzeganie prawa w Rzeczypospolitej Polskiej należy traktować oba rozstrzygnięcia.

Trzeba również podnieść rzecz nadzwyczaj ważną: uznanie mocy powszechnie obowiązującej orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego dopiero od momentu ich publikacji w organie urzędowym, który jest niezależny od Sądu Konstytucyjnego, spowodowałoby całkowity paraliż orzecznictwa tegoż, poddanie systemu prawa władzy administracyjnej i zanegowanie ochrony prawnej zagwarantowanej obywatelom przez Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej. Na takie rozumienie prawa przyzwolenia być nie może.