Po pierwsze, użycie funktora „albo” nie zawsze oznacza alternatywę wykluczającą. W określonych przypadkach, w zależności od kontekstu interpretacyjnego, może oznaczać także synonim funktora „lub”, czyli alternatywy zwykłej. Jeśli zaś odczytamy „albo” jako „lub” (względnie – „a także”), to prawem zgłoszenia kandydatów również na gruncie art. 30 ust. 1 dysponowały zarówno Prezydium Sejmu, jak i grupa posłów.

(…)

Po drugie, art. 31 ust. 2 regulaminu Sejmu dopuszcza expressis verbis zgłoszenie więcej niż jednego kandydata na dane stanowisko, co dotyczy także sędziów Trybunału. Brak tutaj zastrzeżenia o odmiennej regulacji, gdy kandydata zgłosiło już Prezydium Sejmu. Tymczasem prof. Dziadzio twierdzi na łamach „Forum Prawniczego”, że kandydatów zgłosiło Prezydium, bo „dało mu to możliwość ograniczenia potencjalnych zgłoszeń do wymaganego minimum” (s. 22 powołanego tekstu). Brak uzależnienia – w świetle art. 31 ust. 2 – dopuszczalności zgłaszania wniosków „nadliczbowych” od dokonywania tego wyłącznie przez grupy posłów także przemawia za tezą, że jesienią 2015 r. posłom PiS nie odebrano prawa do samodzielnego zgłoszenia kandydatów na stanowiska sędziów TK. (…) Argument z alternatywy wykluczającej narusza więc dyrektywę wykładni systemowej, zgodnie z którą „[n]ie należy interpretować przepisów prawa w sposób prowadzący do ich sprzeczności z innymi przepisami” (L. Morawski, dz. cyt., s. 147).

Po trzecie, gdyby przyjąć tezę o alternatywie wykluczającej, to należy zastanowić się nad ratio legis takiego rozstrzygnięcia. Czy chodziłoby o dopuszczenie wyścigu z czasem, polegającego na tym, że aby móc zgłosić kandydata, należy złożyć wniosek do marszałka Sejmu, zanim uczyni to „konkurencyjnie” przewidziany w procedurze podmiot?