Trybunał Konstytucyjny podzielił argumenty Sejmu oraz Prokuratora Generalnego, że w razie nałożenia na przedsiębiorstwa kolejowe oraz zarządców stacji obowiązku przewidzianego w art. 21 ust. 1 rozporządzenia (WE) 1371/2007, podmioty te nie byłyby w stanie wywiązać się z niego lub zmuszone byłyby do przerzucania kosztów dostosowania infrastruktury na klientów. W dalszej perspektywie mogłoby to przyczynić się do ich upadku lub prowadzić do likwidacji małych stacji kolejowych.

Biorąc pod uwagę powyższe Trybunał stwierdził, że ustawodawca wyważył konkurujące wartości tak, aby każda z nich mogła być realizowana. Na przedsiębiorstwa kolejowe i zarządców stacji nałożył takie obowiązki względem osób niepełnosprawnych, jakie podmioty te są w stanie spełnić. Zarazem osoby niepełnosprawne, jak i osoby o ograniczonej sprawności ruchowej, mają zapewniony przez obowiązujące prawo dostęp do komunikacji kolejowej na zasadach zbliżonych lub alternatywnych do przewidzianych przez właściwe unijne normy techniczne. Obowiązujące prawo wymaga również, aby nowa i przebudowywana infrastruktura kolejowa odpowiadała normom unijnym.

Trybunał podkreślił, że wydany wyrok nie zwalnia władz publicznych z podejmowania dalszych działań zmierzających do zapewnienia osobom niepełnosprawnym efektywnego dostępu do pasażerskich usług kolejowych. Brak ściśle określonego terminu dostosowania lokalnej infrastruktury kolejowej i taboru do unijnych wymagań technicznych nie może być rozumiany jako zezwalający na spowolnienie tego procesu. 

Rozprawie przewodniczył sędzia TK Mirosław Granat, sprawozdawcą była sędzia TK Maria Gintowt-Jankowicz.
Zespół Prasy i Informacji TK