Trybunał uznał, że art. 492 § 1 pkt 6 k.w. nie narusza zasady proporcjonalności, zwłaszcza w aspekcie doboru środków przydatnych do realizacji wyznaczonego przez ustawodawcę celu. Celem tego przepisu jest pozbawienie mandatu wójta osoby, która do końca kadencji nie jest w stanie go sprawować z uwagi na stan zdrowia. Orzeczenie niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji jako przesłanka wygaśnięcia mandatu wójta cel ten realizuje. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się bowiem możliwość wykonywania dotychczasowej pracy. Skoro zatem orzeczenie takie wydawane jest w stosunku do wójta, to uwzględnia możliwość dalszego wykonywania pracy na tym właśnie stanowisku.

Zakwestionowana regulacja prawna, choć uznana za zgodną z konstytucją, ma jednak pewne mankamenty legislacyjne. Nie przesądzają one o jej niekonstytucyjności, niemniej jednak wymagają usunięcie przez ustawodawcę. Z tego powodu TK podjął decyzję, że na kanwie niniejszej sprawy w odrębnym postanowieniu zasygnalizuje parlamentowi konieczność usunięcia luk prawnych, co jest niezbędne dla spójności systemu prawnego.

Rozprawie przewodniczył wiceprezes TK Stanisław Biernat, sprawozdawcą był sędzia TK Marek Kotlinowski.
Zespół Prasy i Informacji TK