Trybunał Konstytucyjny wziął również pod uwagę, że w państwach członkowskich Rady Europy o zbliżonej aksjologicznie i merytorycznie do polskiej regulacji procesu cywilnego, wprowadzając odrębną podstawę wznowienia postępowania cywilnego, gdy taka potrzeba wynika z ostatecznego wyroku ETPC, przewidziano również odrębną regulację terminu na wniesienie skargi o wznowienie.

O niekonstytucyjności normy w niniejszej sprawie przesądziło naruszenie wymogu proporcjonalności sensu stricto ograniczenia konstytucyjnego prawa. Wyrok Trybunału nie podważa przydatności i niezbędności pięcioletniego terminu na wniesienie skargi o wznowienie postępowania cywilnego. Trybunał Konstytucyjny stwierdził jedynie, że w wypadku, o którym mowa w sentencji niniejszego wyroku, pięcioletni ustawowy termin prekluzyjny stanowi rozwiązanie nadmiernie obciążające adresata wyroku ETPC. Stanowisko Trybunału nie stoi na przeszkodzie wprowadzeniu przez prawodawcę innego mechanizmu ograniczenia w czasie skargi o wznowienie  postępowania cywilnego wnoszonej z powodu wskazanego w sentencji niniejszego wyroku. Trudno byłoby bowiem opowiedzieć się za dopuszczalnością wznawiania postępowań sądowych po upływie kilkudziesięciu lat od ich zakończenia, gdyż prowadziłoby to do radykalnego podważenia wartości, jakimi są stabilność sytuacji prawnej podmiotów prawa czy stabilność prawomocnych orzeczeń. W opinii Trybunału Konstytucyjnego, zadanie ustawodawcy może polegać w tym wypadku na ustaleniu odpowiedniego terminu na wniesienie skargi o wznowienie postępowania cywilnego albo innego mechanizmu jego liczenia tak aby nie kolidował ona z innymi zasadami i wartościami wskazywanymi przez konstytucję. Niniejszy wyrok nie odnosił się natomiast w żadnej mierze do oceny przydatności, niezbędności i proporcjonalności pięcioletniego terminu na wniesienie skargi o wznowienie postępowania cywilnego z innego powodu niż wskazany w sentencji.