Foto: B. Cacko

5 marca 2013 r. Trybunał Konstytucyjny rozpoznał wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich dotyczący poddawania badaniom lub wykonywania czynności z udziałem oskarżonego oraz osoby podejrzanej.

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że:

1. § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 lutego 2005 r. w sprawie poddawania badaniom lub wykonywania czynności z udziałem oskarżonego oraz osoby podejrzanej
- jest niezgodny z art. 74 § 4 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego oraz art. 92 ust. 1, art. 41 ust. 1 i art. 47 w związku z art. 31 ust. 3 konstytucji,
- nie jest niezgodny z art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta.

2. § 5 ust. 2 rozporządzenia powołanego w punkcie 1 jest niezgodny z art. 74 § 4 ustawy z 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego oraz art. 92 ust. 1 i art. 41 ust. 1 konstytucji.

3. § 10 ust. 1 rozporządzenia powołanego w punkcie 1, w części zawierającej słowa „mimo zastosowania przymusu bezpośredniego,”, jest niezgodny z art. 74 § 4 ustawy z 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego oraz art. 92 ust. 1 i art. 41 ust. 1 konstytucji.

Trybunał podzielając stanowisko Rzecznika Praw Obywatelskich orzekł, że rozporządzenie wprowadzając możliwość stosowania przymusu bezpośredniego podczas badań i czynności, o których mowa w art. 74 Kodeksu postępowania karnego (dalej: k.p.k.), uzupełnia ten kodeks, tracąc charakter wykonawczy i zrywając więź między rozporządzeniem a ustawą. Zakwestionowane przepisy rozporządzenia wykraczają bowiem poza ramy upoważnienia ustawowego, normując materię nieuregulowaną w ustawie. W konsekwencji są one niezgodne z art. 74 § 4 k.p. k. oraz art. 92 ust. 1 konstytucji.

Brak w k.p.k. postanowień co do zasady i trybu stosowania przymusu bezpośredniego podczas badań i czynności, o których mowa w art. 74 k.p.k. oraz co do dopuszczalnych środków takiego przymusu, sprawia, iż kontrola konstytucyjności kwestionowanych przepisów rozporządzenia musi być rygorystyczna. Zważywszy na to, Trybunał stwierdził, że kwestionowane przepisy wprowadzają ograniczenie nietykalności osobistej i wolności osobistej, ingerując w sferę zastrzeżoną wyłącznie dla ustawy, o czym ustrojodawca przesądza w art. 41 ust. 1 konstytucji.