Z tych względów Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 54 ust. 1 p.u.n. w zakresie w jakim nie przyznaje prawa do zaskarżenia przez dłużnika, niebędącego wnioskodawcą, postanowienia o oddaleniu na podstawie art. 13 ust. 1 p.u.n. wniosku o ogłoszenie upadłości, jest niezgodny z art. 78 w związku z art. 45 ust. 1 i art. 176 ust. 1 konstytucji.

Odnosząc się do kwestii zgodności art. 54 ust. 1 p.u.n. z art. 20 i 22 konstytucji, Trybunał uznał, że wskazywane przez sąd pytający „faktyczne ograniczenie konstytucyjnie zagwarantowanej wolności działalności gospodarczej” jest rezultatem faktu ujawnienia informacji o niewypłacalności podmiotu gospodarczego w Krajowym Rejestrze Sądowym. Ograniczenie to jedynie pośrednio wynika z regulacji art. 54 ust. 1 p.u.n., w sposób bezpośredni jest natomiast skutkiem zastosowania innych przepisów, w tym w szczególności art. 41 pkt 4 ustawy o KRS. Ten ostatni przepis w pytaniu prawnym nie został wskazany jako przedmiot kontroli. Wobec tego Trybunał uznał, że art. 20 i 22 konstytucji nie są adekwatnymi wzorcami kontroli w rozpoznawanej sprawie.

Sąd pytający wskazał ponadto jako wzorzec kontroli art. 77 ust. 2 konstytucji. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że przepis ten wyłącza możliwość zamknięcia przez ustawę drogi sądowej w zakresie dochodzenia przez jednostkę jej konstytucyjnych wolności lub praw. Z jego treści nie można natomiast wywodzić wymagań związanych z prawem do zaskarżenia orzeczeń sądowych oraz liczbą instancji, w których sprawa musi być rozpoznana. W postępowaniu, w związku z którym sformułowano pytanie prawne, sprawa została rozpoznana przez sąd, który rozstrzygnął o prawach i obowiązkach uczestników postępowania. Będąca przedmiotem oceny Trybunału Konstytucyjnego kwestia zaskarżalności rozstrzygnięcia sądowego nie jest natomiast przedmiotem gwarancji określonych w art. 77 ust. 2 konstytucji. Przepis ten nie jest zatem adekwatnym wzorcem kontroli w tej sprawie.