Konstytucyjny zakaz subdelegacji kompetencji do wydania rozporządzenia uniemożliwia organowi upoważnionemu do wydania tego aktu normatywnego przekazanie kompetencji prawodawczej innemu organowi. Upoważnienie zawarte w art. 201 § 4 kodeksu karnego wykonawczego nakazuje unormowanie w rozporządzeniu regulaminu organizacyjno-porządkowego wszystkich typów zakładów psychiatrycznych, w których wykonywane są środki zabezpieczające. Regulamin dla zakładów o wzmocnionym i maksymalnym stopniu zabezpieczenia określono w załączniku nr 6 do rozporządzenia Ministra Zdrowia. Zakwestionowany § 10 ust. 4 rozporządzenia Ministra Zdrowia przekazywał natomiast kompetencję do określenia regulaminu zakładów o podstawowym stopniu zabezpieczenia kierownikowi takiego zakładu. Kompetencja prawodawcza kierownika zakładu wykreowana zatem została przez przepisy rozporządzenia, w sprawach których uregulowanie ustawa powierzyła ministrowi. Z tego względu Trybunał uznał ten przepis za niezgodny z art. 92 ust. 2 konstytucji.

Obowiązek unormowania w ustawie zasadniczych elementów regulacji prawnej dotyczy m.in. ograniczeń konstytucyjnych wolności i praw jednostek. Oba kwestionowane we wniosku przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia wprowadzały ograniczenia dotyczące odpowiednio wolności i nietykalności osobistej (art. 41 ust.1 konstytucji), prawa do ochrony życia prywatnego (art. 47 konstytucji) oraz wolności komunikowania się i ochrony tajemnicy komunikowania (art. 49 konstytucji). Trybunał stwierdził, że brak jest ustawowych unormowań określających zasady przeprowadzania kontroli osobistej osób przyjmowanych do zakładu psychiatrycznego. Brak jest również stosownej podstawy ustawowej wprowadzania czasowych ograniczeń możliwości odbywania rozmów telefonicznych przez osoby, względem których stosowane są środki zabezpieczające. W tym stanie rzeczy Trybunał uznał kwestionowane przepisy rozporządzenia – określające takie ograniczenia – za niezgodne z konstytucją ze względu na nieodpowiednią formę prawną ich wprowadzenia.

Trybunał wypowiedział się jedynie co do naruszenia zasady wyłączności ustawowej wprowadzenia ograniczeń konstytucyjnych wolności i praw. Wyrok TK nie dotyczy natomiast dopuszczalności posługiwania się ograniczeniami w aspekcie ich materialnej zgodności z przesłankami określonymi w konstytucji. Te kwestie wymagałyby odrębnego zaskarżenia.