Trybunał Konstytucyjny zaznaczył ponadto, że zakres wymaganego uzasadnienia żądań skazanego przewidziany w art. 6 § 2 zdanie drugie i § 3 pkt 3 kodeksu karnego wykonawczego oraz § 10 pkt 3 rozporządzenia jest zakreślony dość wąsko, ponieważ wystarczy, że uzasadnienie „umożliwia rozpoznanie” wniosku, skargi lub prośby skazanego. Łagodne podejście ustawodawcy do warunku umotywowania wystąpienia wiąże się z obowiązywaniem w postępowaniu toczącym się na podstawie art. 6 § 2 kodeksu karnego wykonawczego zasady ogólnej prawdy obiektywnej. Jej źródłem jest art. 7 kodeksu postępowania administracyjnego (dalej: k.p.a.) mający odpowiednie zastosowanie w procedurze rozpatrywania skarg i wniosków określonej w dziale VIII k.p.a., a przez to również w procedurze inicjowanej wnioskiem, skargą lub prośbą skazanego. Z zasady prawdy obiektywnej wynika obowiązek właściwego organu wykonującego orzeczenie podjęcia wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy objętej wnioskiem, skargą czy prośbą. W związku z tą zasadą, jeżeli wniosek, skarga lub prośba skazanego powołuje jakąkolwiek okoliczność motywującą choćby w podstawowym zakresie żądanie skazanego, to wówczas dochodzi do skonkretyzowania się obowiązku organu wskazania i przeprowadzenia dowodów na jej poparcie. Innymi słowy, już przynajmniej takie ukształtowanie uzasadnienia żądania skazanego ma walor „umożliwienia rozpoznania” wniosku, skargi lub prośby.