Kwestią o zasadniczym znaczeniu dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy była więc odpowiedź na pytanie, czy liczony w powyższy sposób okres 3 miesięcy kalendarzowych jest akceptowalnym z punktu widzenia założeń ustawy zasadniczej kryterium zróżnicowania podmiotów podobnych w zakresie prawa do zabezpieczenia społecznego.

Trybunał nie dostrzegł w kwestionowanym przepisie ewidentnego naruszenia art. 32 ust. 1 w związku z art. 67 ust. 1 konstytucji, które to naruszenie musi być wykazane jako warunek sine qua non na drodze do obalenia domniemania zgodności badanego aktu normatywnego z ustawą zasadniczą oraz założenia racjonalnego działania ustawodawcy. Wprowadzone w art. 43 ustawy o świadczeniach zróżnicowanie podmiotów podlegających ubezpieczeniu nie jest bowiem nadmierne ani pozbawione racjonalnego uzasadnienia.

Na ocenę dopuszczalności stosowania przez ustawodawcę określonego kryterium różnicowania w pewnym zakresie miała wpływ ranga i konstytucyjna ochrona prawa do zabezpieczenia społecznego, z którym skarżący powiązał zasadę równości. Z konstytucyjnego prawa do zabezpieczenia społecznego skarżący w niniejszej sprawie nie może wywodzić uprawnień o danej treści (jakiejkolwiek konkretnej postaci świadczenia – zasiłku chorobowego). Tym samym ustawodawcy przysługiwała względna swoboda w ukształtowaniu treści prawa do zasiłku chorobowego, a przez to także w różnicowaniu sytuacji prawnej podmiotów tego prawa. Jednocześnie decyzja ustawodawcy w tym zakresie wymagała zharmonizowania potrzeb i oczekiwań społecznych oraz możliwości ich zaspokojenia.