Niestety powszechnego uznania dla wyroków interpretacyjnych i ich skutków dla praktyki stosowania prawa jeszcze w Sądzie Najwyższym nieco brakuje.

W ramach współpracy Sądu Najwyższego z Trybunałem Konstytucyjnym kłopot sprawiają również zakresowe wyroki Trybunału Konstytucyjnego o pominięciach prawodawczych, tj. takie wyroki, w których Trybunał uznaje za niekonstytucyjny brak określonej treści normatywnej w przepisie. Zarówno Trybunał, jak i Sąd Najwyższy uznają takie wyroki głównie za zobowiązujące ustawodawcę do zmiany istniejącego stanu prawnego⁶, do wprowadzenia do systemu prawa norm wymaganych przez Konstytucję. Dodatkowo Sąd Najwyższy przyjmuje, że tego typu wyroki – podobnie jak wyroki interpretacyjne – nie mogą być podstawą wznowienia postępowania, ponieważ nie powodują utraty mocy obowiązującej przepisu⁷. Wyroki o pominięciach prawodawczych Trybunał kieruje przede wszystkim do ustawodawcy⁸. Niemniej, w żadnym razie nie można przyjąć, że nie wywierają one wpływu na praktykę stosowania prawa. Zobowiązują one sądy do dokonywania wykładni prokonstytucyjnej⁹ oraz do sięgania po rozumowania prawnicze, które umożliwiają złagodzenie skutków stwierdzonej niekonstytucyjności, zanim ustawodawca podejmie odpowiednie działanie. Cieszy mnie, że dostrzega to także Sąd Najwyższy, który podejmuje współpracę z Trybunałem Konstytucyjnym w celu ochrony wolności i praw człowieka i obywatela. Tytułem przykładu – po wydaniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego o niekonstytucyjności braku zażalenia na postanowienie sądu drugiej instancji oddalające wniosek pełnomocnika ustanowionego z urzędu o przyznanie od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej w postępowaniu przed sądem drugiej instancji¹⁰ Sąd Najwyższy uwzględnił takie zażalenie. Potwierdzenie niekonstytucyjności pominięcia prawodawczego stało się impulsem do zastosowania odpowiedniego przepisu w drodze analogii¹¹.