Trybunał podtrzymał swe wcześniejsze stanowisko, że zakres swobody ustawodawcy pozwala na wprowadzenie zasady kadencyjności funkcji prezesa i wiceprezesa Trybunału. Swoboda ta - zdaniem TK - nie jest jednak nieograniczona. W konkretnych rozwiązaniach ustawowych należy respektować zasady z art. 173 w zw. z art. 195 ust. 1. konstytucji. Ustawodawca musi zagwarantować, że rozwiązania nie spowodują, że na realizację kompetencji Trybunału będą miały wpływ władza ustawodawcza czy wykonawcza. Trybunał ocenił, że procedura reelekcji umożliwia władzy wykonawczej nieuprawniony wpływ na funkcjonowanie Trybunału. Sędzia w tej sytuacji może być poddawany naciskowi ze strony organu legitymowanego do podjęcia decyzji o obsadzeniu urzędu prezesa bądź wiceprezesa Trybunału.

Zakwestionowany przepis mógłby wystawiać prezydenta na pokusę wpływania na zarządzanie przez prezesa Trybunału procesem orzekania, a w odniesieniu do sędziego oddziaływać, w związku z ewentualną reelekcją, na sprawowanie funkcji orzeczniczej. Mogłoby to też mieć znaczenie, jeśli chodzi o postrzeganie niezawisłości i bezstronności sędziego, zagrażać jego wizerunkowi. Możliwość poddawania w wątpliwość niezawisłości sędziów Trybunału wpływa na obraz organu i godzi w zasadę niezależności Trybunału. Swoje wywody Trybunał wsparł też argumentami prawnoporównawczymi. Podkreślił, że obowiązkiem ustawodawcy jest takie ukształtowanie pozycji sędziego, aby zagwarantować wykonywanie czynności w sposób wolny od presji. Trybunał orzekł więc, że zaskarżony przepis jest niezgodny z art. 173 w zw. z art. 10 konstytucji.