Nowości normatywne w znowelizowanym art. 12 ustawy można zawrzeć w kilku punktach:
— prezydentowi miano przedkładać co najmniej trzy kandydatury zamiast dwóch;
— sztywno określono długość kadencji prezesa Trybunału na trzy lata;
— dopuszczono dwukrotne sprawowanie funkcji przez prezesa Trybunału;
— okres dokonywania wyboru kandydatów skrócono z trzech miesięcy do jednego miesiąca przed upływem kadencji urzędującego prezesa Trybunału;
— skrócono z jednego miesiąca do trzech tygodni okres wyboru kandydatów w razie opróżnienia stanowiska. Zupełnie extraordynaryjny charakter miała treść art. 2 nowelizacji o wygaśnięciu kadencji dotychczasowego prezesa i wiceprezesa po trzech miesiącach od wejścia w życie nowelizacji. Mimo przejściowego charakteru tego przepisu, ma on znaczenie dla sposobu pojmowania kadencji.

Nie można tu nie podkreślić, że tą nowelizacją po raz pierwszy w trzydziestoletnich dziejach TK wprowadzono pojęcie „kadencji” w odniesieniu do prezesa i wiceprezesa Trybunału, ustawowo sprecyzowane jako jednolity, trwale ustalony okres trwania ich pełnomocnictw jako organów kierowniczych, odrębnie od kadencji sędziego. Wprawdzie w ustawie o TK z 1997 r. (art. 15 ust. 2) i z 2015 r. (art. 12 ust. 2) określenie „kadencja” przewijało się w przepisach, ale było to w innym — wcześniej ukazanym — rozumieniu.

Podstawą uchwalonej nowelizacji był poselski projekt ustawy wniesiony do Sejmu w dniu 13 listopada 2015 r. Uzasadnienie projektu w omawianym zakresie było lakoniczne, częściowo też powtórzono w nim treść uzasadnienia z wniosku o zbadanie zgodności z konstytucją przepisów ustawy o TK z dnia 25 czerwca 2015 r.

9. W bardzo krótkim czasie wpłynęły do Trybunału Konstytucyjnego cztery wnioski o zbadanie zgodności z konstytucją przepisów uchwalonej nowelizacji.Wnioski złożyli: grupa posłów opozycji, Rzecznik Praw Obywatelskich, pierwszy prezes Sądu Najwyższego i Krajowa Rada Sądownictwa. Przepisy w omawianym przez nas zakresie stanowiły jedynie część zaskarżonej materii. TK rozpatrzył sprawę na rozprawie i wydał wyrok w dniu 9 grudnia 2015 r. Trybunał w interesującym nas zakresie orzekł, że art. 12 ust. 1 zdanie drugie ustawy w brzmieniu nadanym nowelizacją jest niezgodny z art. 173 w związku z art. 10 konstytucji (pkt 2 sentencji wyroku) oraz że art. 2 ustawy nowelizacyjnej jest niezgodny z art. 2, art. 7 oraz art. 45 ust. 1, art. 180 ust. 1 i 2, art. 194 ust. 1 w związku z art. 10 konstytucji, a także z art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności [dalej: EKPC] oraz z art. 25 lit. c w związku z art. 2 i art. 14 ust. 1 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych [dalej: MPPOiP]; pkt 6 sentencji wyroku.