Nawet przy założeniu, że Komisja była zobowiązana do wykazania w każdym konkretnym przypadku, że rabaty i płatności za lojalność przyznane spółkom Dell, HP, NEC, Lenovo i Media­Saturn mogły skutkować ograniczeniem konkurencji, Sąd stanął na stanowisku, że w ramach analizy okoliczności niniejszej sprawy Komisja wykazała w wymagany prawem sposób, iż tak było.

W odniesieniu do płatności zrealizowanych na rzecz spółek HP. Acer i Lenovo w celu opóźnienia, zaprzestania lub ograniczenia sprzedaży określonych produktów wyposażonych w procesory AMD, Sąd stwierdził, że płatności te mogły utrudnić dostęp do rynku spółce AMD. Sąd uznał również, że Intel realizował cel antykonkurencyjny, gdyż jedynym interesem, jaki przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą może mieć w zamierzonym udaremnieniu sprzedaży produktów wyposażonych w podzespoły wytwarzane przez danego konkurenta, jest działanie na szkodę tego konkurenta. Tego rodzaju praktyki nie stanowią oczywiście konkurencji w oparciu o zalety produktów. Praktyki te, określane przez Komisję mianem „bezpodstawnych ograniczeń”, stanowią nadużycie pozycji dominującej.

Odnośnie do kwestii, czy w świetle prawa międzynarodowego Komisja była właściwa miejscowo do nałożenia sankcji za antykonkurencyjne praktyki Intela, Sąd zwrócił uwagę, że właściwość taką można stwierdzić zarówno na podstawie stosowania, jaki i skutków antykonkurencyjnych praktyk na obszarze Unii. Sąd stwierdził w tym względzie, że zachowanie zarzucone Intelowi w decyzji Komisji mogło wywrzeć istotne, natychmiastowe i przewidywalne skutki w obrębie EOG. Komisji przysługiwały zatem kompetencje do wymierzenia sankcji za owo zachowanie.

Sąd stwierdził także, że Komisja wykazała w wymagany prawem sposób istnienie rabatów lojalnościowych i bezpodstawnych ograniczeń zakwestionowanych w decyzji. Sąd oddalił argumenty Intela zmierzające do podważenia ustaleń Komisji w tym zakresie.

Ponadto, w ocenie Sądu, Komisja wykazała w wymagany prawem sposób, że Intel usiłował zataić antykonkurencyjny charakter swych praktyk i realizował długoterminową ogólną strategię zmierzającą do zablokowania dostępu AMD do najważniejszych ze strategicznego punktu widzenia kanałów sprzedaży.

Sąd stwierdził wreszcie, że żaden z argumentów podniesionych przez Intel nie pozwala stwierdzić, że nałożona grzywna ma charakter nieproporcjonalny. Przeciwnie, należy stwierdzić, że grzywna ta jest właściwa, zważywszy na okoliczności niniejszej sprawy. Sąd zwrócił w szczególności uwagę, że Komisja ustaliła część wartości sprzedaży określoną na podstawie wagi naruszenia jako 5%, a wartość ta mieści się w dolnym przedziale skali, której górna granica może osiągnąć nawet 30%⁸. Ponadto wymierzona grzywna stanowi równowartość 4,15% rocznego obrotu Intela, czyli jest znacznie niższa od przewidzianej górnej granicy, która wynosi 10%.