W dzisiejszym wyroku Trybunał po pierwsze odpowiedział, że decyzja ramowa nie reguluje możliwości wprowadzenia przez państwa członkowskie środka zaskarżenia o charakterze zawieszającym wobec orzeczeń dotyczących europejskiego nakazu aresztowania. Jednak brak takiej regulacji nie oznacza, że decyzja ramowa zabrania im wprowadzenia takiego środka lub że nakazuje im jego wprowadzenie.

W tej kwestii Trybunał przypomniał, że już sama decyzja ramowa przewiduje procedurę zgodną z wymogami Karty, mającą na celu zapewnienie prawa do skutecznego środka prawnego i dostępu do bezstronnego sądu, niezależnie od szczegółowych sposobów jej wdrożenia przez państwa członkowskie.

I tak orzeczenia dotyczące wykonania europejskiego nakazu aresztowania powinny podlegać wystarczającym kontrolom, gdyż cała procedura przekazywania osób jest przeprowadzana pod kontrolą sądową, z poszanowaniem praw podstawowych i podstawowych zasad prawnych, uznanych w prawie Unii i odzwierciedlonych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. Ponadto Trybunał przypomina, że nawet w ramach postępowania karnego obejmującego istotę sprawy, które leży poza zakresem prawa Unii, państwa członkowskie nadal podlegają obowiązkowi przestrzegania praw podstawowych uznanych w EKPC lub w prawie krajowym, przy czym taki obowiązek wzmacnia stopień wzajemnego zaufania między tymi państwami i zasadę wzajemnego uznawania, na której opiera się mechanizm europejskiego nakazu aresztowania.

Po drugie Trybunał wskazał, że o ile decyzja ramowa nie reguluje ewentualnego prawa do środka zaskarżenia o charakterze zawieszającym wobec orzeczeń dotyczących europejskiego nakazu aresztowania, o tyle margines swobody, jakim w tym zakresie dysponują państwa członkowskie, powinien jednak podlegać pewnym ograniczeniom.

I tak cel polegający na przyspieszeniu współpracy sądowej występuje w wielu aspektach decyzji ramowej, przejawiając się w szczególności w sposobie uregulowania terminów wydawania orzeczeń dotyczących nakazu aresztowania.

Waga tych terminów każe przyjąć, że wydanie prawomocnego orzeczenia w przedmiocie wykonania nakazu powinno nastąpić co do zasady w ciągu 10 dni od uzyskania zgody osoby poszukiwanej na przekazanie, a w innych wypadkach w ciągu 60 dni od aresztowania tej osoby. Jedynie w szczególnych przypadkach terminy te mogą zostać przedłużone o 30 dodatkowych dni i  jedynie w wyjątkowych okolicznościach terminy mogą nie być przestrzegane.